Losjies mee ontbijt
Frinsklanders er af trekken, moeten we
toch vaststellen dat men in dat „Frinsk-
land" er aardig in is geslaagd eigen taal
en gewoonten goed te beschermen, in
leven en in ere te houden. Wij Zeeuwen
kunnen daar nog wat van leren!
Gelukkig heeft de heer Boersma als
'k Wille julder van de keer us een
verhael vertelle, dat a wè toepasseluk
is in deezen tied. Ut is een waerhe-
beurde belefenisse van een Peelander
die a verkansiehangers in uus hieng
ouwe.
't Is wee a een tochje helee, da Keetje
en Jewannus beslote om verkansiehasten
in uus te nemen en vo a dat besluut he-
valle was is ök nog a een woordje he-
wisseld. Dat tehensputteren kwam van
Jewannus, want die zag ut eihenluk
hlad nie zitte, oal van die vrimde lui
over z'n vloer. De deurslag haeve op
d'n duur toch de centen, want die blonke
toch wè mööi.
Ruumte in uus oa ze henoeg, dus dat
was ök hin prebleem. Afijn, toen a't
besluut henome was, mos'tut dan mè
hebeure. D'r wier een keurug borretje
hemaekt mee d'r opherschreve: „Logies
met ontbijt". Dat wier nest d'aehe in
de tuun hezet.
Wat a Jewannus nie oa verwacht, he-
beurde a d'n oaren dag. Een mevrouw
en een meneer op de stoepe, of ze de
kaemer us mochte zie-je. Ze zaehe d'r
keurug uut, dus Keetje ei ze mee nae
boven henome. Bie die mensen was't
bliekbaer ök hoed bevalle, want ze bin
heliek vo een weke hebleve.
't Waere stik oarduhhe lui en Jewan
nus is't oalus meehevalle. Ze vonde d'n
tuun prachtug, de paer béésjes die a Je
wannus nog oa wiere ök van oale kanten
bekeke en prachtug hevonde. Jewannus
was best een bitje hröös, vanwehe die
belangstellieng en toen de weke verbie
was. krehe ze nog een kroppe slae en
een mael princessebööntjes mee vo tuus.
Dat was dan Jewannus z'n bliek van
instemming en saemen mee Keetje ei
tun nog stae zwaoi-je bie 't ekkentje,
toen a ze weg ree-je.
De twi volhende weken verliepe ei
henluk net zö. 't Waere fesoenlukke
mensen erhens uut Olland en iederéén
was best tevree mee mekoare.
Oalfverwehe de weke nae da de leste
waere vertrokke, waere d'r wee nieuwe
hasten an de deure hekomme. Keetje
oa ze a he-installeerd toen a Jewannus
binnen kwam lööpe. Ie oa net de keutjes
wiste voere. Di öörde um van z'n vrouwe
da ze noe een stel Duutsers in uus oa.
Jewannus was even hlad spraekelöös,
Duutsers in uus, di oa tun élemaele nie
an hedocht toen a ze d'r an behonne.
Afijn, ze waere d'r noe éénmael, dus
't most mè. Dienk dirom mè nie, da'k
mee de lui praete en uut m'n tuun motte
ze ök bluuve, behon Jewannus heliek
uut te vaeren tehen Keetje. Allee, toe
oa, 't za best wè meevalle en ze betaele
hoed, kwam ze d'r direct achteran.
D'n éésten dag hieng nog wè, mè van
lieverlee kreeg die Duutser oals mè een
hröötere blère. D'r deugde ier niks en
bie zulder in de heimat was oalus vee
hrööter. Jewannus oa zelf oenders en
dus ök kuukelvosse eieres. Mè s'ochens
„opjuchte Frinsk" geen haatdragende
gevoelens overgehouden na het lezen van
„Hidde en de Supers, avonturen van een
Zeeuw in Frinskland". Zijn pittige reak-
tie op dat stuk houdt ook waardering
voor het goede in onze provincie in.
Hij wil er nog terugkeren. Wat mij
bie 't eten behon ut a: „Bie zulder waere
d'eiers vee beter en hrööter."
Verheme zouw je zö'n veint nie, docht
Jewannus. Ie stekkerde recht z'n tuun in
en ie kwam nie nae binnen vo a zulder
nae 't strand waere vertrokke.
Die lui zou um nog wè us kriehe. Een
élen dag liep um op wraek te zinnen.
Tehen d'n aevend kwam Jewannus wee
ophewekt binnen, ie oa d'r wat op he
vonde, mè Keetje moch'ter niks van wete
want dan zou't féést wè nie deurhae.
Nae 't eten ei tun de fiets hepakt om
nog zö mè even een rondje te hae rie-jen
Da dee tun wè meer, dus dat viel nie op.
Ie ree recht nae de zéédiek en di ei
tun de hröötste krabbe hezocht, die a
tun kon vinde. Mee 't béést in z'n neus
doek heknööpt is tun wee op uus an-
heree. Op z'n sokken is tun nae boven
heslope en die krabbe tussen de laekens
van die Duutsers hedouwd.
Zö, noe mè ofwachte wat of dat zouw
ore. Ie zat z'n eiehe a stilletjes te ver
kneuteren. D'r hasten waere a vroeg
tuus en nae een bakje koffie, dat a ter
betreft „tyge wolkom!" (Ik hoop, dat
mijn „Frinsklands" goed is). En ik zal
zeker niet nalaten bij een volgende maal
dat ik Frinskland bezoek, de ogen en
oren wijd open te zetten voor het goede
dat Frinskland heeft. Want dat is meer
dan „Bjarrenburg" alleen!
net mee deur kon, waere ze nae boven
vertrokke.
Nae een kwartiertje docht Jewannus
da ter van z'n plan niks terechte zouw
komme. Mè ie oa net z'n krante neer-
heleid om ök in de koffer te kruupen,
toen öörde ze di een brul van 't zolder,
da Keetje d'r oendervleis van op d'r
ermen kreeg. Mee een hank vlohe ze
nae boven, di zaehe ze d'r twi Duutsers
mee d'r ermen in de locht deur de
slaepkaemer sprienge.
Wat of ter was, wouw Keetje wete,
terwiel Jewannus op z'n tanden stieng
te bieten. Zö wit as't laeken weze ze
nae't béde. Was ist das, stieng dien veint
te stotteren. Jewannus dee een stap nae
voren en zei éél bedaerd: O, a't meer
nie is. Da's een Ollanse luuze, mè 't is
mè een kleintje.
D'r wier nie vee mi heizeid, mè nog
hin vuuf menuten laeter waere ze ver
trokke. Z'è nie stae zwoai-je an't ek
kentje, dat ka-je wè behriepe.
Keetje oa 't éle spil heliek deu ne-
tuurluk en toen a ze mekoare ankeke,
bin ze oalebeië vrééd hae lache.
Verkansiehangers ouwe ze nog oaltied,
mè 'k hlöve nie da ter nog Duutsers
over de vloer hewist bin.
Om in de stemmieng over verkansie
te bluuven, za'k julder nog ut verhael
vertelle van Arjoan, wat of die van de
zeumer meemaekte. Afijn, lees'tut zelf
mè:
De preblemen van Arjoan.
Arjoan zat mee zwaere preblemen;
ie docht: dat ek toch nie te nemen.
Want wat was ter an d'and?
D'r wier hestole van z'n land.
't Was zö: Arjoan oa een flienke tuun,
mee hroente zö as aerpels, slae en juun.
Een prachtug lapje hrond;
ie dee nie sproei-je, dus ök nog hezond.
Mè noe was't a een paer keer hebleke,
da'tun docht, ek noe wè hoed hekeke.
Elke keer stieng d'r minder slae en tomaten,
dat liep toch nog a in de haten.
Di was dus mè één meuhelukheid en dat wouw um wete,
wie of ter uut z'n tuun mee dee ete.
Ie was a op de loer hae lihhe an de duifkant,
mè ie zag of oorde hin hroenteklant.
Toch was ter elke keer wee wat verdwene,
net a tun d'r nie was, wel verheme.
Wat mos'tun di noe an doe-ë,
di dee Arjoan mè op broe-ë.
Toen kreeg tun een elder öhenblik,
Arjoan was vrééd in z'n schik.
Ie pakte een planke en een paele
en ie hieng ök nog verve aele.
Op die planke zette um mee keurug schrift:
„Nie van ete, hesproeid mee verhift."
Zö, noe zu ze't wè laete, docht Arjoan tevree,
ie nam ut bord en de paele nae z'n of je mee.
Di stieng dan ut bord tussen de redies,
wie of ter noe nog van eet, is nie hoed wies.
Mee een herust hevoel hieng Arjoan d'r van deu,
want dat stelen was'tun hoed beu.
Afijn, d'n oaren ochend was tun wee a vroeg op pad,
ie oa toch nie zö'n rustuhe nacht hehad.
Ie most en zouw nae z'n tuun hae kieke,
noe most de uutwerkieng blieke.
Mè wat is tun di heschrokke,
d'r was wee een berg weg, hosternokke.
Toen zag tun z'n bord en ie rocht hlad van de wies,
van kwaedheid wier tun hlad hroen en hries.
Want d'n dief oa d'r wat onder stae krasse,
di stieng: „Vo't hebruuk hoed wasse."
Tekst: Kees van Boven.
20
