„HET WITTE HUIS" IS NIET MEER Zeeland weer een beetje armer kopen of huren. Ook vanuit de horeca- sector was er belangstelling. Een restaurant op zo'n plaats met 7.0'n riant uitzicht op het Westerscheldewater met in de vage verten de kust van Zeeuws-Vlaanderen, moest bij voorbaat een succes worden. Maar ook een „gewone" bewoner hadden we graag de vreugde van het wonen aan het wijde water gegund. Dc gedeputeerde dacht er anders over. Hij stelde voor 6.000,— uit te trekken voor de sloop van het huisdat de provincie, als het verkocht was, heel wat meer had kunnen opbrengen„Schande" zegt men in Hoedekenskerke. Men is daar ook nog niet vergeten, dat de pontonbrug van de opgeheven pro vinciale boot uitstekend geschikt als afmeerplaats voor de vrije-tijdsvaart ook zo snel weg moest, omdat ze verkocht zou zijn. De brug ligt nu in Vlissingen- Oost, zichtbaar vanaf de weg bij Pechiney, op een stuk land te roesten. De Provinciale Staten hebben anders over het Witte Huis beslist. De meerderheid al thans. De fractie van de verantwoordelijke gedeputeerde wilde niet meteen rigoreus tot de sloop overgaan, wilde nog naar andere mogelijkheden zoeken. Maar 't mocht niet baten. Dc sloper kwam. Waar eens het Witte Huis „een baken in zee" en een markant punt in het landschap was, ligt nu een kaal stuk grond. Goed, de Staten hebben we zelf gekozen. Hun beslissingen worden geacht „namens ons" genomen te zijn. Zo zijn de spelregels. Vandaar dat we maar niet direct naar „het-spandoek-met-de-leuzc" grijpen. Want ook wij accepteren die spelregels. Maar dat neemt niet weg, dat binnen die ook door ons aanvaarde perken toch wel eens minder juiste beslissingen worden genomen. En was die beslissing over dat Witte Huis nu wel zo nodig, en zo in overeen stemming met „de wil van het volk"? We zetten er een groot vraagteken achter. Hoe dan ook: het Zeeuwse landschap, en daarmee Zeeland, is toch weer een stukje armer geworden. Jammer, Provinciale Sta ten! Zou 't ook gebeurd zijn als men een ietsje meer belangstelling voor zo'n sim pele zaak als „een huis op een zeedijk" had getoond? Joris van Hoedekenskerke. Foto: Wim Riemens, Middelburg. Nee, we hebben er niet gestaan met een spandoek, toen de slopers kwa men. We zijn ook niet voor de vrachtauto's gaan zitten. Dat was echt niet nodig. Het was genoegzaam bekend hoe men in Hoedekenskerke zelf en ver daarbuiten dacht over de sloop van het Witte Huis bij de voormalige veer haven op de Westerscheldedijk. Niemand begreep waarom of nu juist dit huis zonodig tegen de vlakte moest. Een markant punt op de Westerscheldedijk was het, gezien vanuit „zee". Een al even typisch „landschapsmerk" vanaf de landzijde gezien. Zo was de situatie toen „Het Witte Huis" nog de Westerscheldedijk bij Hoedekenskerke met zijn markante trekken sierdeFoto: Wim Riemens, Middelburg. Het wel 100 jaar oude, stevig gebouwde huis gaf cachet aan de omgeving van de veerhaven, aan heel het silhouet van Hoe dekenskerke. Dat silhouet heeft al eerder geleden. Toen de zeedijk op deltahoogte werd gebracht, moesten het huis van „den diekbaes" en een in typische stijl op en in de dijk ge bouwd café, plus een machtige bomengroep, er aan geloven. Jammer, maar een kind kon zien, dat dit toen noodzakelijk was. Het Witte Huis mocht blijven staan. Het stond op de kruin van de oude zeedijk, maar ver vóór het talud en de kruin van de nieuwe deltadijk. Niemand herinnerde zich, dat er zich bij dat Witte Huis ooit gevaarlijke situaties hebben voorgedaan, zelfs de gedeputeerde niet, onder wiens verantwoordelijkheid de sloop van het huis valt. „Maar dat huis is een wezensvreemd element in de dijk", vond hij. „Wezens vreemd"!, terwijl het forse gebouw al een eeuw met het wijde Scheldelandschap was vergroeid, herkenningsteken en accent was geworden. Wat was het geval? Waterstaat vindt op zichzelf niet ten onrechte dat er op zeeweringen eigenlijk geen gebouwen horen te staan. In gevallen van de boulevard te Vlissingen en ook elders in de provincie maakt men overigens op die stelregel wel uitzonderingen. Ook al weer: terecht, als er geen gevaar voor de zeewering dreigt. Maar bestond dat gevaar dan wel levens groot in Hoedekenskerke? Zelfs tijdens de ramp van 1953 hebben huis en dijk het natuurgeweld doorstaan. Het gevaren-aspect is nauwelijks bespro ken, laat staan aangetoond. Het Witte Huis (pas later kreeg het die kleur en die naam) was oorspronkelijk kantoor en wachtkamer voor de Provinciale Stoombootdienst. Aan de reeds lang ver dwenen houten steiger hebben we zelfs nog stoere raderboten zien afmeren. Later werd het huis ingericht als woning voor de plaatselijke agent van de Provinciale bootdienst. Nu de veerdienst Hoedekenskerke Terneuzen al enkele jaren is opgeheven, zou het huis „geen bestemming" meer gehad hebben. Maar tal van particulieren bena derden de provincie. Men wilde het huis 23

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeland Magazine / Veerse Meer Gids | 1975 | | pagina 23