Afstanden dichten ro
Familialen 8
In 1973 haalde behaalde ik mijn havo-diploma op het Thomas More College in Oudenbosch. Ik had er drie
jaar onder streng regime geleefd op het kostschool St. Louis. De wereld lokte en ik twijfelde of ik een leraren
opleiding geschiedenis in Utrecht zou gaan volgen of nog twee jaar naar het Atheneum op de
Rijksscholengemeenschap Petrus Hondius (PH) in Terneuzen. Mijn keuze werd net zo goed bepaald door
ambitie - ik wilde naar de universiteit - als door de liefde want mijn vriendin zeilde in het recreatiecentrum
de Braakman en daar heerste een mellow atmosfeer die naar meer smaakte. Wat had ik nu in een grote stad
en op een lerarenopleiding te zoeken?
Paul van der Velde
Terneuzen ligt net als de Braakman onder de rook van
Almighty Dow. Die haven- en industriestad staat niet
bepaald bekend als een culturele metropool en werd
toen zeker niet gezien als een gezellig uitgaansoord.
Uitzondering daarop vormde de jazzclub Porgy
Bess in de Noordstraat en het pas geopende café
Snugly, de vrijdagse hangout voor scholieren. Dan was
er de bioscoop Luxor naast Hotel Rotterdam waar op
donderdagavonden de betere film van de Terneuzense
Filmliga draaide. In galerie Des Beaux Arts van de
constructivist John Verschuren waren af en toe exposi
ties. Er was geen boekhandel met allure noch een
museum maar wel een theater dat architectonisch een
geheel was met het PH. Vooral die unieke combinatie
vormde een uitvalsbasis en decor voor de (culturele)
activiteiten die ik er vooral samen met mijn nieuwe
vriend Jos de Mul zou gaan ontwikkelen.
Het eerste jaar was ik aangewezen op het open
baar vervoer om de school te bereiken. Die telde 750
leerlingen en werd ook wel Hasj-college genoemd.
Het nam een kleine twee uur in beslag om de afstand
van 25 kilometer van mijn woonplaats St. Jansteen
naar Terneuzen te overbruggen. Die lijn telde 30 hal
tes. Tot Axel was het aantal passagiers gering maar in
dat stadje stapten Marokkaanse vrouwen in die rol-
mopsen voor de firma Fieret in potten deden. Het
duurde niet lang voor ik de trotse bezitter was gewor
den van een verroeste Renault 4, die mijn mobiliteit
met een factor duizend verhoogde. Voortaan vetrok ik
om 8.30 in plaats van te arriveren. Een tijdwinst van
twee uur.
De Terneuzense dichter Michael Huisman vertelde
ons over de tijd dat hij begin jaren zestig met zijn
leraar Nederlands Jacques Het Plantaardig Bewind
Hamelinck aan de onvolprezen schoolkrant Stiletto
had gewerkt. Die verscheen al jaren niet meer.
Bovendien was het volgens ons helemaal geen school
krant, want alleen leden van de elitaire Terneuzense
Lyceum Club (de uitgever) kregen Stiletto. Wij wilden
een schoolkrant voor iedereen, dus ook het huishou
delijk en administratief personeel. In oktober rolde
PH Kroniek 1 van de stencilmachine. Van de rector,
Evert Wildeboer, mochten we naar eigen inzicht les
uren overslaan om de krant te maken. We trokken ons
dikwijls terug op de redactiekamer en produceerden
dat schooljaar een paar afleveringen. De lay-out was
48 Zeeuws Tijdschrift 2003/2-3
