ferry, minder schip om van hoot maar te zwijgen. De
koffie komt uit automaten en er is geen erwtensoep!
Op naar het dek. Voor meer mensen is de overtocht
een sentimental journey. Veel fototoestellen binnen
handbereik op de reling en opvallend vaak mijmeren
de blikken op de banken. Mooie gedachten met uit
zicht op zee. Dit kan straks niet meer...
Breskens. Hier wordt de Zeeuwse wereld een beet
je anders. Dat is zo en dat blijft zo. De wachtende
automobilisten zetten vol ongeduld hun motoren aan,
lang voor de slagbomen omhoog gaan. Straks, als ze
de voet op het gaspedaal kunnen houden, zullen ze
het gedwongen oponthoud missen. Daar zijn ze zich
nog niet bewust van.
Wij lopen dit keer en zien meer dan op vier wielen.
We maken foto's, met de camera, maar meer nog in
ons hoofd. Beelden voor later. Zo was het. Het veer-
plein stroomt leeg; in een paar minuten keert de rust
weer. Onwezenlijk stil is het hier zo tussen twee
boten; de rust tussen eb en vloed in het veerverkeer.
Tijd voor koffie, bij De Milliano, uiteraard. Vergane
glorie. Cafetaria, snelbuffet, restaurant. Bij de opening
was ik hooguit een jaar of vijf en te klein voor het
moderne zelfbedieningsbuffet in Amerikaanse stijl,
28 Zeeuws Tijdschrift 2003/2-3
