onbespreekbaar was: 'Ze was zo'n Victoriaans mens.
Ze stamde nog uit de vorige eeuw.'
Zo verlicht als Truida zich betoonde waar het ging
om ontwikkelingen op politiek, technisch en artistiek
terrein, zo preuts was ze als het ging om seksualiteit.
Of het nu ging om de intieme betrekkingen met haar
eigen man - 'Mijn vader heeft nooit de benen van
mijn moeder gezien. Ze vertelde het triomfantelijk.
Met trots' - of om een stier die een koe beklom: 'Voor
haar was alle seks onuitsprekelijk smerig'. Wim werd
grootgebracht met het idee dat hij impotent werd als
hij het waagde zijn geslachtsdeel te beroeren; dat haar
dochter iets dergelijks zou willen doen, zal niet eens
bij Trui zijn opgekomen. toen ze er achter kwam
dat ik een jongen had gezoend - ik was toen zestien
jaar geloof ik - heeft ze mij uitgemaakt voor een sloe
rie.'
De enige keer dat ze het onderwerp überhaupt
suggereerde was wanneer ze haar dochter weer eens
toevertrouwde dat ze 'op geen enkele manier' van
haar man hield. Later interpreteerde Annie de dage
lijkse gang van haar vader vanuit de moestuin naar de
keuken als zijn wervingsritueel. Bracht hij naast het
maaltje sperziebonen ook dahlia's of floxen mee, dan
betekende dat een Aufforderung zum Tanz. Soms nam
Truida ze minzaam in ontvangst, maar vaker zei ze:
'Ik heb liever andijvie, Johan.' Dan was de poging
mislukt en droop hij af naar boven.
Opgegroeid in een huishouden waar seks niet
alleen als zondig en smerig, maar ook nog als onbe
spreekbaar gold, wist Annie totaal geen weg met haar
groeiende fascinatie voor erotiek. Eerdere ervaringen
met oudere collega's van haar vader, die haar maar al
te graag achter de piano betastten toen ze als jong
meisje borsten begon te krijgen, maakten haar ver
warring alleen maar groter, net als de veel te volwas
sen boeken die ze in haar kindertijd had gelezen. Bij
ontstentenis van een oudere zus, tante of boezem
vriendin bij wie ze met haar vragen terecht kon, zocht
Annie als vanouds haar heil bij de letteren, bijvoor
beeld in de licht-erotische roman De Sjeik, die haastig
onder de dekens weggemoffeld werd zodra Truida
haar kamer binnenkwam. Ook bepaalde tijdschriften
uit de leesportefeuille leverden stof voor verhitte fan
tasieën, zoals Het Leven, 'dat van harems aan elkaar
hing en waarin het leven van zo'n gesluierde
mevrouw op kussens was beschreven, zo zwoel als
Het Leven maar durfde'.
Nu wil ze ook op een rashengst door de Sahara
jakkeren en een donkere man met een burnous,
die Ahmed heet moet achter haar aanzitten en
haar ten slotte tandenknarsend in zijn weelderige
tent sleuren.
Annie raakte verslingerd aan de populaire jongemeis-
jesliteratuur van deze dagen, Joop ter Heul van Cissy
van Marxveldt, Schoolidyllen van Top Naeff en De orchi
dee van ja van S. Greup-Roldanes, 'allemaal van die
opstandige meisjesboeken, heerlijk'. Later vertelde ze:
'Mijn meisjesdromen waren gewoon: een vak hebben,
werken en verschrikkelijk graag een man, van wie ik
veel kon houden en met wie ik dan zou trouwen.'
Maar het lelijke eendje verzuimde vooralsnog uit te
groeien tot een vlotte Van Marxveldt-heldin. Volgens
het paspoort dat op 5 juli 1925 werd afgegeven, had
Anna Maria Geertruida Schmidt donkerbruin haar,
blauwe ogen, een rond gezicht, een 'frische' gelaats
kleur, geen bijzondere kenmerken en een lengte van
1.63 meter. Annie was op haar veertiende uitgegroeid
tot een onhandige, wat plompe puber met de grote
handen van haar vader en de aanleg tot dik worden
van haar moeder, gekleed in de onooglijke weer- en
windbestendige uitmonsteringen waarin ze door Trui
werd uitgedost. Zelfs de leraren duidden haar zo aan:
'En dan nu een beurt voor de wollen deken.'
15 Zeeuws Tijdschrift 2002/5-6
