Claire Bonebakker, Voor het zomerhuisje, z.j. gemengde tech
niek, 46 x 62 cm. Particuliere collectie.
haar enthousiast gemaakt voor een reis naar Mexico.
Ze zou er blijven.
Mexico
Claire huurde een huis in de zilverstad Taxco en zocht
een werkplek op een nabijgelegen berg van 2050 m
hoog, met een schitterend, overweldigend uitzicht
naar alle kanten. Een omgeving waar ze sinds haar
kindertijd op Java alleen maar van had kunnen dro
men. Daar begon ze in 1958 met de bouw van La
Cumbre Sonada, De Gedroomde Bergtop, letterlijk
een droomhuis met prachtige ruime kamers, een
hacienda met bloemterrassen erom heen, een garage,
een zwembad, een watertoren en veel dieren. Ze liet
vrijwel haar hele inboedel uit Veere overkomen, zelfs
haar auto. In de Coerenblom en De Papaver had ze
aan een vriendin verkocht, de kunsthistorica Victorine
Hefting.
Omdat van haar vaders erfenis niet veel meer over
was, besloot Claire enkele gastverblijven op het terrein
neer te zetten en betalende gasten te nemen. Ze had
elf man personeel en stond op goede voet met de
plaatselijke bevolking. Dertien jaar lang en met vele
ups en downs runde ze haar onderneming, met gas
ten als prins Bernhard, de journalist Willem Oltmans,
de schrijver Belcampo en de filmster Brigitte Bardot.
Ze werd bijgestaan door de trouwe Pedro en Juanita.
Van schilderen kwam niet veel meer, haar scheppings
drang leefde ze uit in haar huis en omgeving. De
financiën bleven een moeilijk punt, jarenlang onder
steunde haar zusje Ant haar. Gezondheidsproblemen
noopten Claire uiteindelijk La Cumbre Sonada te ver
kopen, in 1975 belandde ze met haar honden in een
huurhuis in Taxco. Ze werd afhankelijk van anderen,
het ging haar steeds slechter. Na een laatste zieken
huisopname in de zomer van 1979, stierf ze in sep
tember van dat jaar in Taxco.
Zonder kleur kan ik niet leven
De zomertentoonstelling 2002 van het Marie Tak van
Poortvliet Museum Domburg is aan de kunstenares
Claire Bonebakker gewijd. Zo'n 45 schilderijen, aqua
rellen en tekeningen werden daarvoor bijeengebracht.
Ite Rümke, dochter van Claire's zusje Ant, schreef de
begeleidende publicatie. Het is een warm, persoonlijk
verhaal waarin Claire's overrompelende charme, opge
wektheid en de uitwerking die zij op anderen had
evenzeer worden belicht als haar 'egofilie', haar gren
zeloze behoefte om te schitteren en de gevolgen daar
van. 'De meeste van haar doeken zijn kleurrijk',
schrijft Ite Rümke in haar voorwoord, 'maar ook alles
wat ze verder creëerde, zoals haar huizen en haar tui
nen. Maar ook gaf ze kleur aan het bestaan van de
mensen die ze kende, en ontleende daar op haar beurt
vreugde aan. Daarzonder was ze somber.'
Claire Bonebakker, lievelingskind van haar vader,
moest zich haar leven lang gekoesterd weten om
gelukkig te zijn. Op zoek naar het positieve ging ze
aan het negatieve voorbij. Ze wilde een kleurrijk en
zonnig bestaan, zonder contrastwerking. Misschien
was het wel daarom dat Nederlandse critici in haar
werk een 'diepgang in de visie' misten. Dat zij in die
kleurige werken die van veel talent getuigden en aus
einem Guss geschilderd leken te zijn, de gelaagdheid
misten, de neiging om ook dieperliggende niet zonder
meer positieve emoties mee te laten spelen en in de
compositie tot uiting te laten komen. Hoe het ook zij,
Claire Bonebakker was een vaardig schilderes en heel
wat van haar werken zijn een plezier voor het oog. O
De tentoonstelling 'Zonder kleur kan ik niet leven. Claire
Bonebakker (1904-1979)' is t/m 3 november 2002 te zien in het
Marie Tak van Poortvliet Museum in Domburg, Ooststraat 10a.
Openingstijden: di t/m zo 13.00-17.00 uur. Publicatie: I. Rümke,
Zonder kleur kan ik niet leven. Claire Bonebakker, schilderes 1904-1979,
Zeeuwse Katernen nr. 16, Amsterdam 2002. Prijs 17,50.
(Zie ook pagina 50).
46 Zeeuws Tijdschrift 2002/4
