Ronald Mu11ié, Mosselen2001.
Ruimte voor dingen
Ruis kookt werd voorafgegaan door een een project dat
hij vorig jaar draaide en dat gewoon Ruis heette.
Daarin konden mensen zich abonneren op een bulle
tin. Dat bulletin kregen ze om de vier, vijf weken in
huis en dat ging over heel verschillende zaken die de
kunstenaar bezighoudt.
'Bijvoorbeeld over een object dat ik in een weiland
had zien staan. Of ze kregen een kaartje uit Frankrijk
opgestuurd, waarop stond we hebben zojuist artisjokken
gegeten. Ze waren koud naar binnen gewerkt of ik heb
snel die kaartjes zitten stempelen en opgestuurd. Of ze
kregen een uitnodiging om een wandeling over Neeltje
Jans te gaan maken. Heel verschillend, dus. Het leuke
eraan was, dat het elke keer volkomen onverwacht in
de bus viel en elke keer weer een heel andere inhoud
had. Er zat een keer een zakje zeezout bij met een
conversatie met een fabriek in Frankrijk, die daarbij
hoorde, omdat mij dat toen interesseerde. Over alles
wat mij interesseert, wil ik iets melden.'
Zijn inspiratie - zelf spreekt hij liever over ideeën -
haalt hij vaak uit het dagelijks leven, zijn directe omge
ving, onder andere uit het hem omringende Zeeuwse
landschap.
'Ik ben Zeeuw en ik voel me hier thuis: de weids
heid, de ruimte. Niet vanwege de natuur. Als mensen
dat zeggen, is dat onzin. In Nederland is er geen enkel
stukje natuur. Daar gaat het ook helemaal niet om.
Maar ruimte wel. Ik vind Neeltje Jans bijvoorbeeld
een prachtplek, door het gevoel van ruimte.
Ik heb een hekel aan reizen, ik loop het liefst en
zie de dingen die er zijn. Drie keer per jaar heb ik een
moment dat ik zeer geïnspireerd ben en dan kan ik
weer iets aan mijn ideeënreservoir toevoegen. Verder
gebeurt dat niet zo vaak. Een moment, waarop je echt
geïnspireerd bent of waarop je echt geraakt wordt, is
zeldzaam. Het zijn wel dié momenten, dat je even iets
hoger kunt reiken of iets verder kunt springen. Het
moment waarop zo'n idee ontstaat, is een hoogtepunt.
Het maken van dingen is vaak gewoon een praktische
aangelegenheid.'
Zijn leven en werken speelt zich grotendeels in
Zeeland af. Buitenlandse reizen maakt hij niet, op een
paar weken Boulogne (Noord-Frankrijk) in de zomer
na. Hij neemt wel waar wat er in de wereld gebeurt en
leeft het leven zoals het is.
'Natuurlijk. Ik ben geen kluizenaar. Ik houd ook bij
wat andere kunstenaars doen; kijk naar allerlei andere
kunstvormen. Daarvoor moet je vaak buiten de provin
cie zijn. Zeeland is natuurlijk toch een soort culturele
woestenij, maar dat is helemaal niet erg. Ik kan hier
doen wat ik wil.
Het is niet meer zo dat het werk van anderen mij
sterk beïnvloed of dat ilc er door geïnspireerd raak.
Dat had ik vroeger wél, toen ik nog op de academie
zat. Het kwam wel eens voor dat ik, als ik een werk
zag waar ik grote affiniteit mee had, zes weken zelf
niets meer maakte, omdat ik dan dacht: het hoeft niet
meer. Dat was toen. Als dat nu gebeurt, staat het mijn
eigen ideeën absoluut niet meer in de weg. Ik heb ook
ooit staan janken bij een Mondriaan omdat ik enorm
ontroerd was. Dat komt nu niet meer voor.'
Ronald Mullié, Sculpture rurale, 2000.
24 Zeeuws Tijdschrift 2001/6
