hier
15 hun
eildnb
johanna kruit
Ik ben me ervan bewust dat ik nog steeds geen écht antwoord heb j
ven op je vraag. Het excuus daarvoor is dat ik geen antwoord heb. En ook al
is alles wat ik net zei wel waar, het raakt toch niet echt de kern. Het enige dat
ik er nog over kan zeggen is geloof ik, dat schrijven voor mij een tweespraak
is met mezelf. Een tweespraak op papier over dingen waar ik niet of moeilijk
over praten lean. Misschien uit angst voor onbegrip, misschien uit schaamte.
Omdat ik bang ben dat men mij zal uitlachen om wat ik zeg. Het opschrij
ven van datgene waar ik mee bezig ben, geeft me soms ook wel het gevoel
dat ik veel dingen betere ga begrijpen. Van mezelf en van anderen, en is dat
niet belangrijk? De momenten dat ik me alleen voel kan het opschrijven van
iets me ook heel erg helpen. Ik schrijf verlangen weg, troost mezelf op papier:
Opnieuw bedenk ik warmte
schutkleur die me wonen laat
in een zacht geloven
Mijn huid schrijft
beurtelings een huid van
aarde, hemel
water.
Of die keren dat ik iets zie. Zoals een tijdje terug toen ik twee paarden in een
wei zag staan in de vroege morgennevel. De schoonheid van de natuur is
vaak erg ontroerend, ik kan daar ademloos naar kijken:
GEDICHTEN
Uit: Johanna Kruit, Hier
is mijn Eiland (Bergen op
Zoom, Uitgeverij Wel 1977).
Paarden
Niets kleurt de dag zo stil
als grijze nevels in de morgen
waarin haast bovenaards en
roerloos
in een wei de paarden staan
alsof een hand zich heeft vergist
die niets van deze wereld wist. Ongepubliceerd gedicht
Johanna Kruit.
En soms ook wil ik een gevoel. Een gedachte die ik heb, vangen in een
gedicht. Om het zichtbaar te maken voor mezelf. Misschien wel om er waar
heid in te vinden. Of op zijn minst om dit gevoel bestaansrecht te geven. En
ik denk dat ik dat beter kan door het op te schrijven, dan er iets mee te doen.
En als ik het heb kunnen verwoorden gebeurt het wel eens dat een ander het
herkent, en daar ben ik dan heel blij om. Want ik weet dat, wanneer ik het
zelfde in een gesprek zou willen zeggen, dat me nooit zou lukken. Alleen in
poëzie, en dan nog heel langzaam, dienen de juiste woorden zich aan:
Het laat zich niet genezen
jeugd die naar heimwee groeit
Door alle dagen vloeit
zoiets als zachte regen
39 Zeeuws Tijdschrift 2000/6
