Wetenschap en vriendschap
In memoriam Tera van Benthem Jutting (1899-1991)
M. P. de Bruin
Ter gelegenheid van haar 90ste
verjaardag op 6 februari 1989 werd
Tera van Benthem Jutting (voluit:
dr. Woutera Sophie Suzanna van der
Feen-van Benthem Jutting) in de Abdij
van Middelburg glorieus gehuldigd.
Het Zeeuws Tijdschrift besteedde aan
deze huldiging ruime aandacht.
Tera op het Zoölogisch Museum te
Amsterdam, 1926.
Nog geen twee jaar later overleed zij te
Middelburg op 22 januari 1991Vier
dagen later vond de crematie plaats.
Tijdens het condoleren in de aula
sprak een inwoonster uit Domburg mij
aan: of het mij ook was opgevallen dat
er zoveel belangrijke personen in
Domburg hebben verbleven. Ik zocht
mijn geheugen af: vanzelf sprekend
schilders als Toorop en Mondriaan, de
schrijver Arthur van Schendel met
vrouw en kind voor korte tijd, Van
Schagen, niet te vergeten Rika Ghijsen
en de Van der Feens. Ik zou
gemakkelijk nog een aantal namen
kunnen spuien, maar waar het om gaat
is dat met het overlijden van Tera van
Benthem Jutting voor mijn gevoel een
tijdperk is afgesloten. Een wereld van
mensen wier leven gevuld was met
wetenschap en kunst. Die van hun
talenten vele anderen hebben laten
profiteren. Zij werden vaak vrienden
voor het leven.
De vader van Pico (Pieter Jacobus)
van der Feen had het huis „De Wael"
aan de Domburgse weg te Domburg in
begin van deze eeuw laten bouwen,
een woning met wel geteld 16 vertrek
ken. Een huis waar geleerden en
familieleden, collega's en vrienden,
ruime gastvrijheid genoten. Tera als
gastvrouw kon voortreffelijk koken.
Door hun aangeboren hoffelijkheid
voelden velen zich echt thuis op
„De Wael". Ik ga niet herhalen wat
vrienden en collega's over het leven
van Pico en Tera hebben gezegd en
geschreven, maar wil enkele facetten
uit het leven van de overledene
belichten zoals die voorkomen in
albums en dagboekjes die zij in
verschillende perioden van haar leven
bijhield. In dagboekje I begint zij
25 januari 1918 te noteren:
Zanglijster voor 't eerst gehoord en
even later 24 februari: Mezen in den
Hout (zij woonde toen in Haarlem) al
de lente in 't hooft. Op dezelfde datum
noteert zij: De lichaamsbouw der
meeste planteneters is plomp in
verband met de groote ruimte, die
voor het darmkanaal noodig is (kat en
schaap, zeester en zeeëgel).
Na de dood van Pico van der Feen op
22 augustus 1987 is Tera nog enige
tijd op „De Wael" blijven wonen, maar
het lopen werd steeds bezwaarlijker.
„De Wael" werd verkocht en Tera nam
de beslissing naar het Jacob
Roggeveenhuis, een verzorgingshuis
te Middelburg, te gaan. Zij schikte zich
met wonderbaarlijke kalmte in het
onvermijdelijke. Van 16 vertrekken
naar één kamer. De dag na de ver
huizing kwamen mijn vrouw en ik op
haar kamer op de zesde verdieping.
Zij keek uit op een gedeelte van
Walcheren dat zich uitstrekte van de
molen te Veere, het stadje zelf, langs
Arnemuiden tot aan de lange Jan te
Middelburg. Wat heb ik vanmorgen een
prachtige zonsopgang gezien, vertelde
zij, de Oostkerk was helemaal verlicht.
Zonsopgangen hebben haar steeds
gefascineerd. Wanneer zij in 1920
langs de Middellandse zeekust fietst,
noteert zij: Prachtige zonsopgang,
oranje met diepblauw, gaf een japansch
effect. Ontmoeting met den terpentijn-
tapper. Alles opgepakt en naar Fréjus
gefietst. Uitzichten op zee en de
rotspuntjes. In Fréjus de Romeinsche
arena doorkuierd. Krioelde van leuke
slakken Keren wij terug naar het
Roggeveenhuis. Zij heeft zichzelf nooit
beklaagd. Integendeel, zij had veel
waardering voor de vriendelijkheid en
behulpzaamheid van het verplegend
en huishoudelijk personeel.
Tera in de woonkamer van „De Wael", 1988.
32
