VEERE
Holland.
maar voor velen is 't een nog grooter verdriet
dat een ander wat heeft en hy en heeft het niet
met genosgen maar ..atl moet u naar het Hotel Algonquin komen
in de 44straat van NewYork want ik ga vandaag naar Amerika
terug.Vaarv/el en goede reis.Tot voorhy Reeuwyk.Ik ken het
en hemin het niet.
Over negenen vertrok ik. Maar eerst moest ik
nog de wereldkaart zien die Van Loon op de
muur in de gang geschilderd had. Over de zeven
zeeën voeren schepen van Feniciërs en Noorman
nen, Spanjaarden en Hollanders. Op het land
waren drie steden ingetekend: Parijs, New York,
Veere.
Een jaar later had ik een tijdelijke baan, in
Reeuwijk. Een vriend die van de kweekschool in
de uitgeverij was gestapt, bood aan briefpapier
voor me te drukken. Het mocht papier zijn met
een briefhoofd: een vignet, een versregel of een
spreuk.
Ik zocht in mijn verzameling gevelstenen en
koos de inscriptie die ik op een pand in de
Nieuwstraat te Vlissingen ontdekt had:
Het is voor menicheen groote pine
dat hi de sonne int waeter siet scine.
In een exclusieve letter gezet, werd dit rijm op
okergeel papier gedrukt.
Intussen las en herlas ik Merejkowski. En van
Burckhardts Kultur der Renaissance in Ita lien
maakte ik een uittreksel, omdat ik me de
aanschaf van het boek niet kon veroorloven.
Onder het werk hinderde mij voortdurend Van
Loons uitspraak: „Als je Merejkowski gelezen
hebt, weet je van de renaissance meer dan
Burckhardt een mens ooit kan bijbrengen".
Had hij bedoeld te zeggen dat een kunstenaar
een zinrijker beeld van het verleden vermag te
scheppen dan de historicus?
Ik schreef naar Veere, vroeg Van Loon of hij
tijdens een weekeinde mogelijk een half uur
voor me kon vrijmaken. Opnieuw kwam er per
kerende post antwoord:
„Met genoegen maar dan moet u naar het Hotel
Algonquin komen in de 44e straat van New York
want ik ga vandaag naar Amerika terug. Vaar
wel en goede reis. Tot voorbij Reeuwijk. Ik ken
het en bemin het niet."
Onder het gezicht op Veere dat Van Loons
briefpapier sierde, waren twee poppetjes gete
kend: één gezet en kennelijk in goede doen, één
om door een lampeglas te halen duidelijk het
ventje dat het nakijken had. Bijschrift:
Maar voor velen is 't een nog grooter verdriet
dat een ander wat heeft en hij en heeft het niet.
De parafrase was weinig subtiel. Toch speet het
mij dat een tweede ontmoeting met Van Loon
onmogelijk was geworden.
In de gevel van De Houttuin te Veere is een
gedenksteen ingemetseld: Hier leefde en werkte
Hendrik Willem van Loon, 1927 - 1932. Van de
44e straat in New York is hij kennelijk nog een
keer naar de kade in Veere overgewipt, maar
dat is me ontgaan. Veel later heb ik zijn stem
nog eens gehoord door de radio, een heftig
bewogen stem. Het zal voor The voice of America
geweest zijn, eind 1943.
81