De z.g. jagerstoren van het slot
Waar de kring van woninkjes rond de kerk even onder
broken is, kijken we uit op een parkachtige tuin van
de Van Hattums. Er is een ruïne opgetrokken met een
gothische boog. Het is waar: de steen is oud. Er ligt
een eilandje, waarop eens een theehuis heeft gestaan,
of wellicht een orangerie.
Om volledig te zijn lopen we naar de zeedijk, Daar,
onder de kruin op Deltahoogte, ligt het stukje Van
Hattumsbezit, voortspruitend uit het recht van aanwas.
Westelijker spiegelt het slijkhaventje, mogelijk nog ge
bruikt voor het transport van landbouwgewassen; nog
iets verder rijst het oude fort, dat volstrekt niet gefoto
grafeerd mag worden.
Op de terugweg rijden we langs bij Hans Warren in
's-Gravenpolder. Warren kent dit land als geen ander,
hij is in Borssele geboren en getogen. ,,Of ik het huis
van de Van Hattums gekend heb? Ja zeker. Lang voor
'44 ben ik eens in de bouwval op dat eilandje ge
weest. Ik vond er een dode reiger. Er hing toen al een
sfeer van ondergang. En het huis zelf het maakte op
mij de indruk van een paviljoen op de wereldtentoon
stelling, dat men vergeten had af te breken..."
Nu, daar heeft het geweld van de oorlog dan voor
gezorgd.
Links en rechts van de weg, die op Ellewoutsdijk aan
loopt, hebben de nazaten van Jan Christiaan elk een
nieuw huis gebouwd, solide grijsgetinte blokken. Solide
als de pijlers van hun Oosterscheldebrug. De Van
Hattums, aannemers van werken.
L_JT
eaiamaa wwn n msMtéÉiafc
ssjr
Taifc m jrM
