Woorden, stilten, waarachter, waaromheen
onuitgesproken gevoelens woelen,
een stormwind om rijp graan
heen en weer slaand, vermurwend, wondend
soms een vrolijke triller, verloren vallend
in het ruisen en grommen van bomen en water
soms een stilte waarin een wolk openplooit
boven avondlijke popels; een vergezicht
naar het andere land; bekend, een bed,
glanzend rose, sluitend als een schelp.
Daar de ander, vreemd, zó vertrouwd
dat de oren warm worden van weemoed.
Het bloed gonst ver, een trommel
diep achter de horizon.
Zo, eeuwenoud, zonder angst,
zonder verlangen zijn, vertrouwend
in wie wij zijn zullen, eeuwen later.
HANS WARREN
155
