Schooljongens
Op het schor bij Bath is het riet al tweeënhalve
meter hoog. Joosse loopt razendsnel door dit moeilij
ke terrein. Je moetje knieën optillen tot aan je navel.
Ik blijf al snel achter. Maar gelukkig is zijn spoor in het
riet gemakkelijk te volgen. Heel apart, zo'n oerwoud-
gevoel midden in Zeeland. Eenmaal op het slik stap
pen we driftig als schooljongens naar de vaargeul,
want een machtig containerschip zeilt op één oor de
bocht door in het Nauw van Bath. Het is laagwater.
Het schip trekt eerst het water uit de vaargeul weg,
daarna komt er een flinke golf achteraan. Waar we
op de plaat eerst droog stonden, staat even later het
water tot de randen van onze kaplaarzen. Een soort
mini-tsunami.
Joosse: "Zo zal het ook wel gegaan zijn met de Isra
ëlieten die door een drooggevallen Rode Zee werden
geleid. Toen de goddeloze Egyptenaren er achteraan
kwamen, werden die verzwolgen door het terugko
mende water. Dat moet een tsunami geweest zijn.
Eenmaal terug op de dijk van Bath zitten we nog wat
na te mijmeren in het hoge gras. De zon maakt een
feest van het uitzicht, de Westerschelde, een grote
ruimte vol licht.
Cees Joosse's ogen dwalen naar links, waar de kern
centrale van Doel en de kranen van Antwerpen het
beeld bepalen: "Nuchter beschouwd is het huilen met
de Westerschelde. Als je het in historisch perspectief
bekijkt, over enkele eeuwen, zie je alleen maar verar
ming langs de Schelde. Daar in de verte ligt Lillo, dat
oude fort nog mooi omzoomd door groen, maar ei
genlijk al helemaal omgeven door de oprukkende in
dustrie. Vroeger zag je overal lieflijke plaatsjes, mooie
getijhaventjes met altijd een spuikom erachter, die de
haven op diepte hield. Die waren voor de afvoer van
aardappels en bieten en natuurlijk voor de visserij. Er
werd gevist op elft, fint paling, bot, mossels, garna
len, noem maar op. Sommige soorten kennen we niet
eens meer.
Kijk, als mens loop je maar een paar decennia bewust
rond in zo'n gebied en zie je de achteruitgang niet,
want dat gaat stapje voor stapje."
Foto's: Edwin Parée.
