Oe Mississippi-delta
den. Daarmee worden twee vliegen in één klap geslagen: waarborging van de veilig
heid op lange termijn en een gebied dat ecologisch en waterhuishoudkundig goed
functioneert als basis voor een gezonde economische ontwikkeling.
In de Mississippi-delta heeft de mens zo'n twee eeuwen geleden ingegrepen
om overstromingen door rivierwater te voorkomen. Na die van 1927 werd de rivier
met nieuwe en sterke dijken gefixeerd in zijn bedding. Er werden 'bypasses' aan
gelegd voor de afvoer van water in het geval van te grote hoeveelheden rivierwa
ter. Rivierarmen werden afgedamd om de scheepvaart van voldoende waterdiepte te
voorzien. Het effect van dit alles is dat de grootste hoeveelheid rivierwater met het
meegevoerde zand en slib niet meer zijwaarts verspreid wordt in de moerassen van de
Fig 3 Mississippi
Birdfoot delta.
Bron: Landsat 7,
U.S. Geological
Survey.
delta, maar via de hoofdstroom binnen de dijken in de diepe wateren van de Golf van
Mexico terechtkomt. Hierdoor is de zogenaamde Mississippi Birdfoot Delta ontstaan.
Zie figuur 3.
Zonder ingrijpen van de mens verlegt de benedenloop van een rivier zich zodra de
bedding te veel is opgeslibd. Hij vindt dan een snellere weg naar zee via een doorbraak
van een natuurlijke oeverwal. Nadat de hoofdstroom van de rivier zich verlegd heeft
ontwikkelt de oude 'deltalob' zich tot een zeer gevarieerd en biologisch rijk gebied
onder invloed van de zee en moerasvorming. Maar uiteindelijk klinkt het gebied in en
erodeert het onder invloed van de zee. De grove materialen die overblijven na erosie
en wegspoelen van het fijnere sediment hopen zich op als 'barrier islands' voor het
gebied, terwijl de rest weer ondiepe zee wordt. Dit is goed te zien in het gebied ten
noorden van het huidige mondingsgebied van de Mississippi. Dit proces herhaalt zich.
Geologisch is sprake van een Delta-cyclus. In figuur 4 zijn de diverse deltalobben van
de Mississippi weergegeven.
