Thuis in de haven
De Ruyterplatform
Sloe. Nieuwe vestigingen, nieuwe gebouwen, loodsen, werkplaatsen, uitbreidingen.
Alles moest natuurlijk aangesloten worden op elektriciteit. Sleuven graven, kabels leg
gen, bedrijfsverlichting buiten op de terreinen en binnen in de gebouwen realiseren.
Adri Janse kon het en organiseerde het. Er waren veel handen nodig, dus ook die wer
den georganiseerd: boeren en buitenlui die een schop konden hanteren om sleuven te
graven of kabels te trekken werden ingezet, overal waar er vraag naar was. Met busjes
van het ene werk naar het andere. Het was eigenlijk een heroïsche pionierstijd.
In het dorp Heinkenszand lag het terrein rond het oude café aan de Dorpsstraat
al spoedig bezaaid met haspels, kabels en andere materialen. De gemeente vond dat
geen gezicht en stimuleerde een verhuizing naar het havengebied. Zo is het ETBZ van
Adri Janse rond 1975 op die mooie plek aan de 'zwaaikom' van de Van Cittershaven
terechtgekomen, waar het Istimewa van zijn dochter Scarlett nog steeds zit. Voor hoe
lang nog is een vraag, want haar groeiende onderneming heeft meer ruimte nodig.
Scarlett zit er maar mee. 'Heel mijn lijf is een havenlijf, zeg maar. Vroeger, als ik uit
het raam van mijn slaapkamer keek, zag ik de haven, de industrie. Daar ben ik mee
opgegroeid. Om dan zomaar te zeggen: 'we gaan ergens op een bedrijventerrein in
Goes zitten', daar voel ik me niet thuis. Ik voel me hier thuis. Het zit gewoon in mijn
genen, denk ik.
Vanuit deze locatie - we hebben het nog steeds over 1975 - bouwde Adri Janse zijn
bedrijf uit. De elektromonteur van toen - hij was midden dertig jaar oud - liet zich ad
viseren, kocht andere bedrijven op, vestigde zich naast Vlissingen in Bergen op Zoom,
Breda, Rotterdam, zette bedrijven op in België en Frankrijk. Niet dat alles van een leien
dakje ging, want er ging ook wel eens een grote opdrachtgever failliet en dan kon je
fluiten naar je geld. Zo ging begin jaren tachtig de NAPM bankroet. Dat betekende
voor Adri Janse een verliespost van anderhalf miljoen gulden. Een gigantisch bedrag.
Volgens Scarlett is haar vader toen nog veel harder gaan werken om de zaak op poten
te kunnen houden.
I De NAPM werd Steelfab en THC (Toon Herman Construction). In 1985 werd
dit bedrijf overgenomen door Heerema, een grote opdrachtgever voor het huidige
Istimewa. Als je Scarlett nu hoort praten over de opdracht die ze bijvoorbeeld twee
jaar geleden heeft gekregen van Heerema om de technische installaties van het De
Ruyterplatform voor Petrocanada te verzorgen, dan klinkt er trots door in haar stem.
Een zeer grote klus van 200.000 manuren. Als ik later met bedrijfsleider Ruud Lucas
door de bedrijfsgebouwen loop, dan spreekt ook hij er met eenzelfde trots over, om
dat ze er met elkaar gewoon goed in zijn om zulke grote projecten uit te voeren. 'Met
elkaar': ik hoor het van verschillende kanten. Ze doen het als Istimewa-mensen sa
men, kennen eikaars krachten, waarderen elkaar en zijn er steeds op uit om voor hun
klanten slimme, innovatieve oplossingen en toepassingen te verzinnen door gebruik
te maken van elders ontwikkelde technologieën.
