om beitels te slijpen, krullen vegen en in zakken doen. Die werden dan weer gebruikt
bij het branden van gangen. Ik kreeg een stuk hout van de ouwe Meerman en daar
maakte Ik mijn eerste hoogaarsmodelletje van. Chris Bliek had het eerst in model
gezaagd op de lintzaag. Ouwe vissers zaten te kletsen op een gekantrechte boom,
"kaveloten" noemen we dat hier. Kijk hier op deze foto uit 7958 sta ik met mijn hoog
aarsmodel op de werf.
Van Beylen schrijft ook hoe het er aan toeging op de werf: 'Op de werf werd gewerkt
van zeven uur 's morgens tot zeven uur s avonds, 's Middags om twaalf uur werd
geschaft, maar om halftlen werd wel een tussendoortje genomen voor een boter
hammetje. Het was dan ook de gewoonte dat de vrouw van de werfbaas met koffie
kwam. Arnold Visser (een knechtherinnert zich nog steeds hoe lekker die koffie was.
Hij vroeg aan Bêe - Elisabeth de vrouw van Jacob Meerman - wat het geheim van die
smaak was. Dat bleek de geitemelk te zijn.'
De vrouw van Jacob was van boerenafkomst. In 't pikkot hield ze een varken en gei
ten dus er was altijd geitenmelk. Ook dat koffieschenken ging over van generatie op
Lieven Kusse twaalf
jaar oud in 1958 met
zijn eerste hoogaars
model op de werf.
Foto rechts: Lieven
op dezelfde plek,
juni 2007.
Foto: auteur.
generatie. De vrouw van Kees heette Marie Wondergem. Lieven Kusse herinnert zich:
'Ze had zo'n schelle stem en als het koffietijd was kwam ze naar buiten en riep met
een lange uithaal: "Koffieeee".' En wat Lieven haar ook wel duizend keer heeft horen
roepen was: 'Kees, telefóóón', want die stond natuurlijk in huis. Zo eind vijftiger jaren
werd er op zaterdag aan het eind van de werkweek vaak voor iedereen een pul bier
gehaald. 'Wie er toen op de werf werkten? Nou, de oude Jacob Meerman, zijn zoon
Kees en de knechten Jaap de Nooijer en Chris Bliek. Later kwamen ook Jaap Meerman
(zoon van Kees) en Adriaan Meerman (een neef) er werken. Maar ook de jongere
zoons van Kees: Gerard en Ko hebben op de werf gewerkt.'
In 1986 sluit Kees Meerman de werf, hij is dan 72. Hij overleed in mei 2006. Geluk
kig heeft hij nog meegemaakt dat de restauratie van de werf in volle gang was. Hij
genoot, dat was te zien in zijn ogen. En bij alles wat er gebeurde op de werf zei hij:
'Tjonge, jonge, 't is toch wat,
