UJatzien we hier...
Het klimaat binnen de school was die van expansie, van mogelijkheden en van nieuw
elan mede door de benoeming van veel jonge docenten. Een aantal daarvan was ijve
rig aan de slag om naast het lesgeven de eerstegraadsbevoegdheid te halen. Zo ook
Frans Beekman. Hij behaalde zijn MO akte aardrijkskunde aan de Katholieke Leergan
gen in Tilburg, waar hij geïnspireerd werd door onder meer docenten als Elly Teune-
Kasbergen en Gerard Schoenmaker.
Het was een dynamische periode met een drukke baan, een veeleisende studie en in
de vakanties nog eens (buitenlandse) excursies die onderdeel waren van de opleiding
en de blik verruimden. Zo werd kennis gemaakt met Amerika (verstedelijkte geogra
fie), Marokko (ontwikkelingsgeografie) en Berlijn (stadsgeografie).
Na het afronden van de studie was Frans Beekman bevoegd om aan de bovenbouw
les te geven. Toch hield hij een voorkeur voor de onderbouw. Zoals hij zelf vaak met
trots zegt: 'Ik blijf een echte schoolmeester'
Velen van zijn leerlingen - het zijn er in die jaren duizenden - zullen met ple
zier terugdenken aan zijn lessen, ook al zal niet iedereen aardrijkskunde als favoriet
vak gekozen hebben. De meest frequente uitspraak in zijn lessen was de beeldende
zinsnede: 'Watzien we hier...'. Het was om die reden dat het bescheiden Liberami-
corum dat hem werd aangeboden bij zijn 25-jarige jubileum als docent aardrijkskunde
aan de RSG Prof Zeeman deze titel meekreeg.
Frans Beekman beperkte zich nooit tot de reguliere lespraktijk. Behalve de lessen
aardrijkskunde verzorgde hij bijvoorbeeld ook de door hem bedachte leergang Land-
schapskunde van Schouwen Duiveland met boeiende onderwerpen uit de directe om
geving. Op excursie gaan vormde daarbij een vast onderdeel van de lespraktijk. Al snel
wilden ook volwassenen deze cursus volgen, hetgeen gebeurde.
Frans Beekman en zijn vrouw Ank verhuisden in 2001 - toen hij gebruik kon maken
van de zgn. FPU-regeling- weer naar zijn geboortestad Den Haag. Daar zetten zij in
wezen hun werkzaamheden en liefhebberijen voort, zij het in een Haagse context.
Niet iedereen begreep aanvankelijk zijn vertrek naar de Randstad, maar toen de inwo
ners van Schouwen Duiveland in de gaten kregen dat hij terugkeerde naar zijn 'roots'
veranderde het beeld. Ruim dertig jaar was hij actief geweest, niet alleen in zijn vak als
leraar, maar ook in heel veel organisaties in en buiten Zeeland en die activiteiten zijn
veelal nog niet geëindigd. Hij werd lid van het bestuur van de Natuur- en Vogelwacht
Schouwen-Duiveland, trad toe tot de redactie van het jaarboek Kroniek van het land
van de Zeemeermin van de Vereniging Stad en lande van Schouwen Duiveland en
werd lid van de Werkgroep Stadsarcheologie Zierikzee.
Als lid van de Natuur- en vogelwacht was Frans Beekman met hart en ziel betrokken
bij het beschermen van landschappelijk schoon. Waar nodig werd er geprotesteerd
bij overheden als natuur en landschap bedreigd werden, zoals tegen de Dammenweg
dwars door de Schelphoek in de jaren tachtig. Het onzalige plan werd afgeblazen.
Toch is Frans Beekman niet echt iemand voor de barricaden en het politieke spel, ook
al volgt hij de ontwikkelingen kritisch en scherp. Hij publiceert liever over de onder
werpen op het gebied van regionale avifauna en regionaal-historisch onderzoek en is
steevast bereid te adviseren over precaire onderwerpen, maar op basis van de feiten.
