De lange lijn is eindeloos
Ze zoeken het in oppervlakkige effecten, overacting, een sterk overdreven timing, heel
veel of helemaal geen vibrato. Effectbejag. Om te camoufleren dat ze eigenlijk niks
te vertellen hebben. Ik hou mijn hart vast voor al die violistes, die met enorme tieten
in een sexy jurk met hun kont staan te draaien op het podium. Is er over twintig jaar
nog belangstelling voor ze?
Er is een waarheid in muziek. Die heb ik zeker niet in pacht, maar er is wel een
waarheid. Echte grootheden als Heifetz en Horowitz zijn onmiddellijk te herkennen.
Dat waren namelijk persoonlijkheden. En die speelden met een enorme bescheiden
heid, integriteit, en met heel veel liefde en respect voor de muziek. Het gaat uitein
delijk maar om één ding: of je een innerlijke ethiek hebt. Je moet bij jezelf te rade
gaan wat je met die muziek wilt doen en hoe je de muziek het beste kunt dienen.
Klaviertrio
Amsterdam.
Joan Berkhemer,
viool - Klara
Würtz, piano -
Nadia David,
cello.
Onlangs heb ik in Amerika mijn eigen pianotrio gespeeld en na afloop van ieder
concert kwamen er mensen naar me toe die waren geraakt. Het is mooi om te ontroe
ren. Het ligt wel een beetje voor de hand, want het gaat over de dood van mijn vader,
over het vervliegen van de jeugd en het feit dat kinderjaren nooit meer terugkeren.
Die lading komt over op mensen. Het is fijn om te merken dat muziek iets doet. Het is
wel voorgekomen dat ik vond dat ik heel slecht speelde en toch goede reacties kreeg.
Als mensen ervan genoten hebben dan is de missie geslaagd. Dan ben ik, hoe dan
ook, blij.
Als musicus kijk je anders. Een eerlijke reflectie heb je altijd, na ieder concert: wat
ging goed, wat ging niet goed, wat ging precies zoals ik had gehoopt en waar moet
ik voor oppassen bij een volgend concert? Je kent je eigen beperkingen en je weet
dat het altijd beter kan. Je probeert altijd na te gaan hóe het beter kan en waarom.
