Violino violon violin
De viool is mijn ziel
Eigenlijk is het een idioot instrument. Je kunt nergens zo lelijk op spelen - écht
lelijk. Kijk maar eens naar een kind dat voor het eerst viool speelt: dat krast en dat
knerpt, lelijker kan niet. Tegelijkertijd ken ik geen instrument waar je zo mooi op kunt
spelen.
De viool klinkt bij begrafenissen maar hoort ook bij cowboys, bluegrass en Ierse kroe
gen. Is niet voor niets het instrument van de duivel. Mephisto had er een - je kunt er
vogeltjes mee imiteren, of ambulances. En is evengoed onlosmakelijk verbonden met
het heiligste moment uit de hele muziekgeschiedenis: Erbarme dich uit de Matthaus
Passion van Bach.
De viool heeft vele gezichten.
Er staat zo'n enorme druk op
die kam, op die vier snaren.
Dodelijk zijn ze, zo scherp.
Fascinerend, al die tegenstel
lingen. Terwijl de rondingen
heel vrouwelijk zijn en zacht,
kan James Bond met één
snaar iemand vermoorden.
Er zijn veel dirigenten die
hun instrument aan de wilgen
hangen. Dat zal ik nooit doen:
ik kan helemaal niet zonder.
De viool is mijn ziel.
Misschien heb ik voor een bui
tenstaander een zelfverzeker
de manier van doen, maar ik
zie in mijn oogopslag en aan
de manier waarop ik werk en
Joan Berkhemer, 1965. beweeg, vooral iemand die
zoekt. In wezen moet je dat
als musicus altijd doen. Ik zeg altijd: als je stil staat ga je achteruit. Dus ik ben altijd
aan het zoeken hoe het beter kan. Naar de verdieping van de muzikale beleving, van
de techniek.
Mijn ontdekkingstocht als violist gaat hand in hand met mijn zoektocht als mens. Als
ik in mijn persoonlijke leven met bepaalde problemen zit, dan wijst de viool mij de
weg. Dat klinkt raar en zweverig, maar dat is het niet. Het is bijzonder om mezelf, mijn
fysiek, mijn geest en mijn muzikale ziel te spiegelen aan de viool. Heel rijk is dat.
