Het Zeeuies museum
ZL
Contradictie tussen gebouw en collectie
Broos evenwicht en onbalans?
De identiteit van het gebouuu versus die van de collectie
Jikkie van der Giessen
Na ruim zeven jaar gesloten te zijn geweest is sinds begin juni 2007 het Zeeuws
Museum weer open voor het publiek. Een ingrijpende verbouwing met een externe
nieuwe ingangspartij aan het Abdijplein en met intern een vergroting van de publieks
ruimte en essentiële aanpassingen, gericht op klimaatbeheersing, beveiliging en expo-
sitionele aspecten van de collecties. Aan zo'n gebeurtenis kan Zeelandboek niet voor
bijgaan. Jikkie van der Giessen is bereid gevonden om haar persoonlijke visie te geven,
die verder reikt dan alleen het Zeeuws Museum.
Politiek en kunst sluiten in Nederland zelden het juiste huwelijk. Te vaak worden
kunstcollecties ondergebracht in een monumentaal gebouw dat niet voor dat doel
bestemd is.
Het resultaat is vaak een minder verheven compromis, bereikt over de weg van lange
sluitingen, weggestuurde directeuren of besturen en politiek gekrakeel. Monumen
tenzorg en welstandscommissies lijken vernieuwing of verbouw principieel in de weg
te staan, de politieke helft van het echtpaar vraagt telkens om dezelfde zekerheden
met als gevolg dat de kunst het gevaar loopt middel te worden in plaats van doel. Het
museum fungeert dan niet meer als drager van levende cultuur, maar als beheerder
van voorwerpen zonder context. Moeten we de gevolgen van bijvoorbeeld de verbou
wing van het Stedelijk Museum in Amsterdam nog maar afwachten, in Middelburg
kunnen we er na zeven jaar kennis van nemen. Het Zeeuws Museum heeft zijn poor
ten op een niet mis te verstane manier geopend. Het abdijcomplex waar het museum
in gehuisvest is en de mogelijke visuele beleving van de collectie zijn, voor wie er voor
open staat, in een schijnbaar evenwicht met elkaar in onbalans.
De abdij, in de middeleeuwen gebouwd als Norbertijner klooster, roept bij veel
mensen een gevoel van schoonheid op. Los van de oorspronkelijke functionaliteit van
het gebouw - een centrum van religieuze macht, maar midden in de wereld - zijn
wij in staat om het anders te beleven. De abdij is een sterk gebouw met een nadruk
kelijke eigen identiteit. Wij ervaren het als gebouwd om te kunnen geloven, ver weg
van de wereld en gericht op een leven na de. dood. Wij voelen de verstilling en laten
