Achteraf hebben we ook gelijk gehad. Het was beter geweest de zaak open
te houden. Dat zeggen nu zelfs allerlei mensen van Rijkswaterstaat. Al die
ingrepen hebben vreselijke nadelen gehad. Kijk maar naar die Zoommeren
en die blauwalgen. Nu beginnen ook die zandplaten langzamerhand te ver
dwijnen.
'Deze week ben ik lid geworden van de vereniging Vrienden van de Zeeuwse
Mossel. Alles daar in Yerseke dreigt te verdwijnen. Zelfs de gebouwen en
wat krijgen we ervoor terug? Gestroomlijnde recreatie. Die mosselcultuur
is nog een typisch Zeeuws productwe moeten de schelpdierencultuur probe
ren te handhaven. Kijk, de landbouw is nagenoeg verdwenen. De recreatie
sector verkoopt het Zeeuwse landschap.
Het vergeten slachtoffer van Capelle
Want schriftelijk is er over Capelle en haar ondergang vrijwel niets
vastgelegd. Als ooit het gebruik van ooggetuigen bij de geschiedschrij
ving haar waarde heeft bewezen, dan hier dus wel. Dankzij de oogge
tuigen kon ik als het waren 'inzoomen' op die ene vierkante kilometer
van het rampgebied. Daarbij ontdekte ik vijftig jaar na 1953 ook nog
dat de ramp geen 1835 slachtoffers heeft gekost (wat de officiële
dodencijfers melden), maar één meer. Want op Capelle verdronk die
dag een kind dat de burgerlijke stand - en daarmee de officiële doden
lijst - nooit heeft gehaald. Nog geen twaalf uur nadat het geboren werd,
verdronk het jongetje. Als niet de ooggetuigen die gebeurtenis hadden
gezien, onthouden en verteld, zou het jongste rampslachtoffertje nooit
hebben bestaan. Maar dankzij hen heeft het nu toch zijn plekje in de
Zeeuwse geschiedenis gekregen.
Uit: Hier was eens Capelle (2002) - fragment voorwoord.
Kees Slager met de oud
bewoners van het in 1953
verdronken Schouwse
dorpje Capelle waarover
hij Hier was eens Capelle
(2002) schreef.
