Zeecultuurland
ZEELAND ZEE CULTUURLAND
Toch is dit aan het veranderen. Nederlanders zitten met een jaarlijkse consumptie van
15 kg aan visserijproducten per persoon per jaar ongeveer op het mondiale gemiddel
de 16 kg). De gemiddelde consumptie in de EU is echter 23 kg. De Portugezen, Span
jaarden. Finnen. Fransen en Grieken zijn de grootste viseters in Europa. De Portugezen
liggen aan kop met 58 kg per persoon per jaar (LNV, 2003). Ook in Nederland blijkt
dat er meer en meer groepen consumenten belangstelling hebben voor de vruchten
van de zee. De omzet van vis vertoont de laatste tijd in Nederland een toename van
zo'n 10 per jaar. Gezond en smakelijk voedsel spreekt aan. Zo ook het in ere her
stellen van zilte streekproducten - culinair erfgoed -. Met de multiculturele samen
leving maken we een multiculinaire ontwikkeling door. Tegenwoordig is er een markt
voor inktvis uit de Oosterschelde, waar die vroeger niet kon worden afgezet. Oesters
rapen is een bezigheid met toenemende populariteit, en de afzet van oesters in Neder
land groeit. De laatste jaren wordt er onder andere door het Nationaal Visbureau en
de collectieve detailhandel actief geïnvesteerd in de profilering van de culinaire bio
diversiteit uit zee. Eten uit zee kan op vele manieren aansluiten bij de vele trends in
consumentenwensen. Vis is immers veelzijdig. Het is gezond, lekker, natuurlijk,
gevarieerd, exclusief èn makkelijk te bereiden. Het Voedingscentrum Nederland
adviseert één tot twee keer per week vis te eten, waarvan één keer per week vette
vis (bijvoorbeeld haring, makreel en zalm - vette vis bevat omega -3 vetzuren met
een gunstig effect op hart- en bloedvaten, hersenontwikkeling en mogelijk zelfs de
psychische gesteldheid - PZC 28/7/04). Het imago van zeeproducten is positief en
daarmee zijn er kansen voor zeecultuur.
De Zeeuwse delta beschikt over een hele serie zeer smakelijke soorten waar je wat
mee kan. Naast garnalen, mosselen, kokkels en oesters gaat het om mesheften, strand-
gapers, krabben, kreeften, kreukels, diverse vissoorten, zilte planten zoals zeekraal en
lamsoor. Interessant is dat exoten zoals de mesheften en ook de Japanse oester, zich
goed lenen voor exploitatie. En waar deze exoten een plaag dreigen te worden geldt:
"if you can 't beat themeat them".
De kunst is wel de exploitatie op een zorgvuldige manier te realiseren. Een combi
natie van vissen en kweken, met toepassing van nieuwe technieken biedt perspectief,
zowel economisch als ecologisch. Dat boeren in de natuur de kwaliteit van een gebied
ten goede kan komen blijkt voor zeecultuur uit de wijze waarop de mosselkweek
wordt bedreven. Mosselzaad wordt opgevist in de Waddenzee van plaatsen waar de
broedval goed en de groei en overleving minder goed zijn. Het materiaal wordt ver
plaatst naar kweekpercelen die zijn geselecteerd omdat aldaar de groei en overleving
goed zijn en de broedval minder goed. Aldus verhoogt de kweek de voorraad en de
kwaliteit van de schelpdieren. Hiervan profiteren zowel de mosselkwekers alsook de
voedselketen, waarvan de eidereenden een prominent onderdeel vormen (Ens et al,
2004). Het is niet alleen de productiviteit die door - duurzame - exploitatie wordt
vergroot, het is ook het daarbij behorende beheer en onderhoud van een gebied dat
door zeecultuur positief wordt beïnvloed.
De verdere ontwikkeling van zeecultuur sluit aan bij een trend die niet iedereen even
lief is, maar die we wel onder ogen moeten zien: verzilting. Door klimaatverandering
