WIM VAN GELDER
Wat we wel noteren: "Iedereen heeft een beeld van wat de commissaris
moet doen, maar niet iedereen heeft hetzelfde beeld. En het beeld is zel
den overeenkomstig de werkelijkheid."
En dit: "Je krijgt de positie die je voorgangers gecreëerd hebben. Boertien
had niet veel ruimte, zeker niet op economisch vlak en dat is nou juist
mijn terrein."
Toch loopt er geen rechte lijn uit het verleden om gevolgtrekkingen voor
nu aan te verbinden, ontdekte hij ook. Hij ziet het verschil met voorgan
gers. "Vroeger was de notie: je bent commissaris, nu moet je de functie
grotendeels zelf maken."
Het is een inkoppertje: Heeft hij dat dus te weinig gedaan?
Een tikje verontwaardigd: "Kijk naar mijn jaarverslagen, naar mijn agen
da's, naar mijn doen en laten." Er sluipt, niet voor het laatst, frustratie in
over het beeld van een uitgerangeerde commissaris. "Ik bestrijd dat er
een gevoel van ontevredenheid is. Noem het eerder verbazing. Had de
ontevredenheid overheerst, dan was ik niet gebleven, maar zo is het niet.
Deze functie heeft zoveel potentie dat je er echt nog iets moois van kunt
maken."
De verbazing geldt zijn ervaringen bij de entree in Zeeland.
Het profiel dat Provinciale Staten hadden opgesteld van de man of
vrouw die de wat bestofte Boertien moest opvolgen schiep in 1992 een
duidelijk verwachtingspatroon. Een actief type dat Zeeland op de kaart
kon zetten, dat wilde de politiek. Zelf had hij een beeld van het Zeeland
van na de Deltaboys als 'een laboratorium voor economische ontwikke
ling'. "Daar heb ik als econoom regelmatig contact over gehad met Rien
Verburg". (Verburg was als directeur van het economisch-technologisch
instituut Zeeland zelf een vooraanstaande Deltaboy, red.)
Wim van Gelder ontmoet
de Amerikaanse president
Bill Clinton tijdens de
uitreiking van de Four
Freedoms Award in Warm
Springs, 12 april 1995.
54
