HET ZEELANDBEELD VAN A W DUVEKOT
1.
Borssele, vrijdag 21 december 2001, Een grauwe dag, dies irae, een dag
van gramschap. De regen zweept door de verlaten straten. Een winter-
ten-halve vlaagt waterkoud over het laagland. De molen heeft gemalen,
de wieken van De Hoop en Verwachting rusten. Rond de Berg van Troje
krommen de troenbomen. In het dorpshuis Vijverzicht komt Scarlatti tot
klinken, het zondoorstoven Zuiden tintelt even, een kort moment. In het
dorpshuis Vijverzicht klinkt ook de goede grote meester Bach, op de
tonen en kleuren van het Noorden. Men keurt de wijnfles aan de hals,
steekt oesters open, de platte pracht van Beveland. Het is het Uur der
Vrienden. Uit de Verenigde Hollanden zijn ze gekomen, uit Vlaanderen
en van het Zeeuwse land, de dichters, schrijvers, de uitgevers, de mensen
van nabij. Hans Warren wordt begraven in zijn geboortegrond, achter de
dijk, een eind het land in. Het dorp, rechthoekig en rechtzinnig, gaat met
de wind mee. De straten en singels heten Oost, West, Noord, Zuid, het
plein is het Plein en daar staat de kerk, ten anker tussen de bomen, sinds
1864. De stoet verwaait. Een nieuwsgierig mens schuilt in het oude Vis-
kot onder het opschrift Wat hier is geschied, iveet zelfs Joost van den Vondelen
niet. Een knikkend mens: Ja, de laatste gang van Hans Warren, ie is toch
nog tachtig eworre, De Westerschelde golft onder de wind en loopt
wit uit op het basalt van Borssele. Vogels edsfeuilles volantes. De Weense
Hoogvliegers aarzelen boven het graf, zoeken hoogte en verliezen zich
met zwier in de verte. Wit-zwart-weg. Adriaan van Dis heeft gesproken
bij de kist, in de taal van Zuid-Beveland. Na de plechtigheid zegt Adri
Duvekot, in dezelfde taal, dat het dorpshuis vroeger een schooltje was,
zijn school en die van Hans Warren. Ze kwamen bij elkaar terecht en zijn
in het grillige oponthoud van het leven een bitje in de buurte gebleven,
de stille schilder en de tot faam gekomen schrijver.
Het rechthoekige
dorp Borssele, 1978
(Slagboom /Peeters)
86
