SLUIPMOORDENAARS IN DE DELTA
nes hun plaats in de toekomst van Zeeland. Een inmiddels mondiaal
georiënteerde economie stelt nieuwe eisen aan de infrastructuur van de
Delta: verkeersontsluiting, energieopwekking, zorg, wonen, recreatie,
beheer van water en groene ruimte. Bestuurlijke vernieuwing, regiovor
ming, herindeling en fusie; de overheid zoekt naar een nieuwe rol, die
van regisseur of consultant? Zeeland is niet alleen de afgelopen decennia
drastisch veranderd, maar zal dit ook de komende periode blijven doen:
bestuurlijk, ruimtelijk en sociaal. Het lijkt of alles tegelijkertijd ter discus
sie staat.
Het Zeeland dat de Goese architect ir. 't Hooft in 1943 in zijn 'Dorpen in
Zeeland' beschrijft, lijken de laatste resten te zijn van wat Zeeland eeuwen
lang was: een evenwichtige, ogenschijnlijk duurzame balans tussen
platteland en dorp, tussen dorp en stad. De mens als maat der dingen
was vrij letterlijk het maatgevende ordenende principe. Het platteland
diende in die dagen nog een helder en eenduidig doel: de productie
van ons voedsel. Verspreid over dit platteland lagen de dorpen, vaak op
ongeveer een uur lopen van elkaar, wat tot een mooi evenwicht leidde
tussen de productie en het transport van dit voedsel, en de bereikbaar
heid van enkele diensten zoals de smid, de school, de dokter en de toen
malige geestelijke/religieuze gezondheidszorg. Ieder dorp had haar
eigen kerktoren als visueel en akoestisch baken, en één of meer molens.
Deze verticale bakens in het landschap markeerden niet alleen de dorpen,
Zierikzee (Visscher- maar hielpen samen met beplante dijken en wegen in het aflezen van de
Romankaart van Zeeland). schaal van het landschap.
42
