ARTS ZONDER GRENZEN
Bus van Van Fraassen,
diende voor troepenver
voer en als ambulance.
Met zo'n 'ambulance'
reed Van Tricht naar
Kleverskerke. Achter de
voorste bus sneuvelde
generaal Deslaurens
enkele dagen later.
opengedraaid en straten kapot. Tenslotte vonden we een smal maar stevig
bruggetje, dat evenwel rauwe protesten uitlokte, die ik met ruwe taal moest
smoren. Daarna langs een smalle lastige landweg ongeveer kwart uur en we
waren in Kleverskerke. Terwijl ik op het inladen van de zieken wachtte, die
ik had aangewezen om mee te nemen, vond ik een jong, maar vastberaden
Fransch luitenantje, die door een kijker de manoeuvres volgde van zijn klei
ne troep, die op den dijk geposteerd was. Wij spraken even over de situatie:
'Je crois que c'est tres grave', zeide hij en ik vrees, dat hij er niet meer
vandaan gekomen is, zoo geïsoleerd zat hij daar in dat Zeeuwsche gehucht
zonder kans op contact met de hoofdmacht.
Toen alles ingeladen was, hadden wij een luchtgevecht vlak boven ons,
dat voor ons gelukkig goed afliep, hoewel de mitrailleurkogels om ons heen
op den grond kletterden. De terugtocht ging vlot en de infirmiers waren
opgewonden over hun werk 'n Goed stuk werk dat we daar gedaan hebben'
en 'dat hebben we er fijn afgebracht' waren de leidmotieven. Persoonlijk was
ik ook voldaan en zou zulk werk graag weken lang hebben gedaan, maar
toen we aan het diner zaten in het hospitaal, kwam de Burgemeester van
Domburg met het verpletterende nieuws, dat op alle dorpen de witte vlag
was geheschen en dat Zeeland ivas overgegeven. De Fransche troepen waren
grootendeels over de Schelde. Toen kwam Annie in opstand. Zij had zoo'n
afschuw van het idee, om voor onafzienbaren tijd onder de Boches [Duitsers,
moffen] te zitten dat zij mij bezwoer om te probeeren over de Schelde te
komen. De heele hospitaalstaf verzette zich wegens het daaraan verbonden
120
