HET ZEELAND -BEELD VAN HANS HEEREN
Het zijn de gelukkige dagen van voor de oorlog. Zijn vader
heeft hem in het T-Fordje gezet. Het zijn kleine ramen, maar het
perspectief is wijd. Zien zonder gezien te worden. Op Walcheren
lopen de klinkerweggetjes dood, op dijken, op duinen. Soms, als
de zon wil branden, lijken ze zonder eind en raken ze verloren
aan de zindering boven het water. Daar wordt een paradox gebo
ren: een doodlopende weg vindt - hoger en hoger - het leven.
Walcheren onder de wielen. Zien is kennen. In Vlissingen worden
de schepen gebouwd, in Veere getekend en in Arnemuiden na
zwaar weer geteld. In de stad aan de Schelde klinkt de Noordzee,
komen en gaan de grote schepen en begint de wijde wereld. De
rivier vervloeit er met de zee. De verhalen ruisen: continenten,
bonte vlaggen, bonte mensen, het ijs van de Pool en de warme
kust van Coromandel.
Hans Heeren leert tekenen in de wisseling der dagen, langs het
kanaal, aan zee, op het duin en in het hart van Middelburg dat de
stad van zijn familie is. 'Een kwestie van motoriek', zegt hij zestig
jaren later. 'Je hand reist en kijkt mee, vindt het ritme.' Zo ontstaat
een Zeelandbeeld. Het huist, ergens, in de diepte...
Westkapelle
olieverf/doek, 1986
(atelier, Middelburg)
148
