tuurkunde en Duits. Je was zeker van een
betrekking als je een van die studies ging
volgen. Ik heb een mooie tijd gehad in het
onderwijs, ging met genoegen met jon
geren om. In de uitoefening van mijn vak
heb ik niet alleen de mooie kanten van de
Duitse cultuur leren kennen, maar ook een
andere kijk gekregen op het Duitse volk.
Eigenlijk zijn we allemaal slachtoffers van
de waandenkbeelden van Hitler. Het nazi
dom is vernietigd, maar de fundamentele
strijd om moraliteit, om recht, democratie
en menselijke waardigheid is nog lang niet
voorbij.
Mijn vrouw en ik zetten ons al vele jaren in
voor de opvang van oud-strijders. We zijn
elk jaar weer blij ze te zien en met elkaar te
kunnen praten. Het is altijd mijn ideaal ge
weest om vriend en vijand eens te kunnen
samenbrengen bij een herdenking. Dan
pas zou het boek voor hen gesloten kun
nen worden. Het glas heffen, het gesprek
voeren, dat had ik graag gewild. Door mijn
contacten met Duitse schoolverbanden
was het niet al te moeilijk geweest om dit
te organiseren. Maar bij onze geallieer
de vrienden kon ik hier geen begrip voor
opwekken. Het idee is altijd afgewezen.
Waarschijnlijk is het er nu te laat voor.
Sergeant Warren
Ik sluit dit artikel af met het verhaal van
sergeant Warren, een Engelse vliegenier
van 22 jaar met wie ik een bijzondere band
heb gekregen. Ik heb hem nooit in leven
den lijve ontmoet en daarom is het ook een
vreemd contact. Sergeant Warren leeft na
melijk niet meer. Hij stierf op 26 mei 1943,
in de blauwe lucht hoog boven Vlissingen.
De Duitse luchtafweer kreeg hem in het
vizier en zijn Lancaster werd geraakt.
Ik stond in de tuin en zag het toestel tol
lend omlaag komen. Eén vleugel was eraf
gebroken, de andere stond in brand. Ik
zag een bemanningslid eruit klimmen, hij
probeerde zich met een parachute in vei
ligheid te brengen. De parachute ging wel
open, maar raakte door het draaien van het
toestel verward in de staartvin. De arme
Het graf van sergeant H.J. Warren op de Noor
derbegraafplaats in Vlissingen. (foto Mieke
Meijer)
man kon niet meer loskomen. Het duurde
maar een paar minuten. Ik zag de bran
dende vleugel onder de man door draaien
en toen verdween de bommenwerper
achter de huizen. Het beeld van het inferno
dat daarboven kort te zien was, heb ik nog
altijd op mijn netvlies.
Adrie van Dijk, een buurtgenoot die later
huisarts in Vlissingen zou worden, was
jarig op die dag, de 26ste mei. Hij zag het
zelfde gebeuren, zo vertelde hij mij later.
Hij heeft veel gepubliceerd over de oorlog
en de bevrijding van zijn geboortestad.
Jaren later liep ik over de Noorderbegraaf-
JAAR BEVRIJD
