57
was gebroken konden we terug naar ons
huis. Daar was veel kapot. Eten scharrel
den we bij elkaar met strandjutten. Op het
strand lagen veel spullen van getorpedeer
de schepen, waaronder nogal wat blikvoer.
Daar hadden we vooralsnog genoeg aan.
Omdat de zolder van ons huis nog enigs
zins bewoonbaar was, bivakkeerden we
daar een tijdje.
Na een paar dagen vonden we op onze
voordeur een briefje van iemand die ver
derop in de Scheldestraat woonde. Het
was van meneer Luitwieler, hopman en
schipper bij de padvinderij. Op het briefje
stond geschreven: "Jan, als je zin hebt,
kun je met je broer bij mij komen." Dat
hebben we toen gedaan. Tot het volgende
voorjaar ben ik daar gebleven. Mijn broer
tje mocht met Kerstmis naar Gent, waar
hij werd opgevangen in een pleeggezin.
Luitwieler was een fijne man. Hij was niet
getrouwd, maar woonde samen met een
huishoudster.
Na een paar maanden kwamen mijn ou
ders terug, eerst vader en toen moeder.
Langzamerhand nam het gewone leven
weer zijn gang. Heel Walcheren stond on
der water, maar we waren bevrijd. Net als
de meeste huizen in Vlissingen had ook
het onze veel schade opgelopen. Maar we
waren optimistisch, en ook heel blij.
De draad weer opgepakt
Moeder heeft het lang heel moeilijk gehad
met de verminking van haar gezicht. Ten
tijde van de bevrijding was ze 38 jaar en
een mooie vrouw. Ze praatte er weinig
over, maar ik zag haar een keer lang voor
de spiegel staan. Onder haar rechteroog,
dat enigszins afhing, zat een diepe put. Ze
zag er verdrietig uit en ik kreeg medelijden
met haar. Ze draaide zich om en zag dat ik
naar haar keek. Ik probeerde haar te troos
ten: "Maar moeder, je lééft toch nog..."
"Jawel", antwoordde ze, "maar ik ben nog
zo jong."
Later werd ze verschillende keren geope
reerd en daarmee kwam het een heel eind
in orde. Met het klimmen der jaren - rim-
Gewonden wachten op vervoer naar het zie
kenhuis na te zijn geëvacueerd uit Vlissingen,
Breskens, 2 november 1944. (Commons wiki-
media.org)
pels, een bril - werd het litteken nagenoeg
onzichtbaar.
Vader kon door de opgelopen verwondin
gen aan zijn rug zijn werk niet meer aan.
Hij kreeg een baan bij de schade-enquête
commissie. Moeder bleef de winkel nog
een tijdje doen, maar al snel werd de ta
baksverkoop vrijgegeven en toen verkocht
ze de zaak. Wij verhuisden naar een huis
verderop in de Scheldestraat.
In 1949 deed ik eindexamen hbs-B. Vlak
daarvoor werd ik opgeroepen voor de mi
litaire dienst om, zoals dat toen genoemd
werd, rust en orde te gaan brengen in Ne-
JAAR BEVRIJD
