17
wezen waarschuwen, dus we lagen erop te
wachten. Oorspronkelijk moest de fabriek
ook de lucht in, maar daar zijn ze te laat
mee in de weer geweest, want ze dachten
niet dat de Engelsen er al zo gauw zouden
zijn. Dat was 's Maandags. We hadden
toen al steeds granaatvuur van de over
kant en hier schoten ze ook terug, maar
het was niet zo geregeld, maar om de tien
minuten. Dinsdags was het stil. We waren
doodsbenauwd, dat de Engelsen voor de
Sloedam teruggeslagen waren, maar ze
waren om versterkingen hoorden we later.
Toen kregen we Woensdagmorgen een
hevig granaatvuur en ondertussen zijn de
Tommies geland. Wat was dat erg, toen
hebben we zo in de angst gezeten. En dan
was het toen het allerergst in de oude stad,
dus ongeveer tot de Aagje Dekenstraat.
Dat werd het eerst onder vuur genomen.
Er vlogen er bij ons in de buurt ook wel,
maar niet de volle laag. We konden na
tuurlijk niet op straat komen, maar er was
geen mof te zien, wel vochten ze in de
stad, want ze verzetten zich met hand en
tand en zelfs 3 maanden na de bevrijding
haalden ze nog Moffen uit bunkers en op
't kerkhof. Toen kregen wij Donderdagmor
gen de volle laag. Dat vergeet ik m'n leven
lang niet. We konden niet naar beneden,
want er stond water, dus zaten wij boven
met nog 2 oude mensen. De één lag, de
ander zat, in 't pikke donker natuurlijk, want
electrisch licht hadden we allang niet meer,
evenmin water en gas. Ongeveer om 5 uur
begon het. We waren net een beetje in de
dommel, want we hadden de hele nacht
opgezeten. Het leek alsof de hel losbarstte,
werkelijk waar. Het was één onophoudelijk
leven. Ik kan het niet opschrijven, hoe het
was, maar ik hoop nooit en nooit meer zo
iets mee te maken. We zaten net rechtop,
Inundatie. Verkuijl Quakkelaarstraat, Vlissin-
gen. (fotocollectie Gemeentearchief Vlissingen,
FA 40853)
JAAR BEVRIJD