53 hoog aan de zijgevel, maakte een vaar tuig op olietonnen en zorgde voor groene stroom met een zelfgebouwde windmolen. Dokter Simons maakte er een filmpje van. Zeventig jaar later houdt nog maar een enkel huis de ligusterhaag in ere. Intussen deden de gebroeders Petiet goede zaken door fietsbanden te ruilen voor al dan niet ningbouw ter hand. Er werden (houten) noodwoningen gebouwd en rond 1947 mecrietwoningen, eigenlijk Maycrete-wo- ningen: vrij royale gelijkvloerse prefabhui zen, twee-onder-een (asbest) kap en met een vastgestelde levensduur van tien jaar. In Nederland zijn er zo'n duizend neer gezet en daarvan worden er nog steeds onbewoonbaar verklaard onroerend goed. In de loop van het verhaal komen we zowel geografisch als naar tijd gespreid meer bekende Middelburgers tegen. Zoals Frans de Priester die de textielbranche inruilde voor de dierenbescherming; Appie van Schelven, de eerste drugsverslaafde; Jan Bostelaar, de directeur van de sportvelden; Mientje van 't Urgel en Moos Polak van wie ze een nieuw gebit kreeg; scharensliep Munter met zijn mooie dochter en Govert Leendertse - of Leendert Govertse, een weggesaneerde boer van de Oude Veerse- weg. Bij hem kon je altijd wel een aardap pelschilmesje kopen. Na de oorlog nam Middelburg zelf de wo- De gebroeders Antheunisse in vol ornaat. (foto Ida Doorenweerd) aardig wat bewoond. In Middelburg waren de huizen bedoeld voor ambtenaren en dergelijke, het soort volk dat met kerstmis een kerstboompje mocht uitspitten in het gemeentelijk waterwingebied Oranjezon. De huizen beschikten over een nieuwe innovatie, de douche, maar niet iedereen kon dat gespetter waarderen. Bij de fami lie Caljouw werd de douche voorzien van vaste vloerbedekking. De Griffioen was een nieuwe onderne ming. Mooi bouwen voor meer welgestelde burgers. De huren moesten 45 gulden per

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2019 | | pagina 55