Reacties
29
www.farmhousefilm.nl
voor hem op te brengen. Dat is knap.
Kosten noch moeiten werden bij het ver
vaardigen van de film gespaard, ook de
provincie Zeeland deed ter promotie van
Zeeland een duit in het zakje. Daardoor
werden mooie filmische effecten mogelijk,
zoals de slow motion kikvorsperspectief-
beelden van de regen op straat, waar je al
leen de benen van mensen ziet bewegen.
De technieken zijn er, maar waarom blijft
het dan toch altijd zo net-niet-Nederlands?
Was er dan niets goed aan de film? Jawel
hoor, het eind (tot de begrafenis). En het
feit dat er een film over een Vlissingse held
is gemaakt. De film begint met een scène
in de duinen, waarbij vrouwen, kinderen en
ouderen uitkijken op de strijd op zee. Zo
eindigt de film ook, met een vrouw in de
duinen, uitkijkend over de zee, naar de
strijd van haar man, ook al is die niet zicht
baar op dat moment. Het drieluik aan het
eind is een van de sterke punten van de
film. Je ziet afwisselend, en daardoor hun
samenhang aangevend, de dood van Mi-
chiel de Ruyter, zijn vrouw - die weet dat
hij zijn dood tegemoet is gegaan - en de
prins van Oranje, die een huwelijk aangaat
met Mary Stuart van Engeland. Deze
reeks scènes geeft aan dat het lot van de
drie met elkaar verbonden en tegelijkertijd
bezegeld is.
De blik van Michiel de Ruyter wanneer hij
wegvaart richting de Middellandse Zee,
wetende dat het afscheid van zijn vrouw
en kinderen voor eeuwig zal zijn, is de blik
die me hopelijk zal bijblijven. Die doet me
denken aan het standbeeld op de boule
vard. Woorden zijn niet nodig, één blik zegt
alles. Michiel de Ruyter op de boulevard is
niet de trotse admiraal, maar een verdrieti
ge, in zijn lot berustende man.
Jeanine Naerebout
Michiel de Ruyter. Regie: Roel Reiné;
cast: Frank Lammers (Michiel de Ruyter),
Sanne Langelaar (Anna de Ruyter-van
Gelder), Hajo Bruins (Cornelis Tromp),
Barry Atsma (Johan de Witt), Roeland
Fernhout (Cornelis de Witt), Egbert Jan
Weeber (Willem van Oranje).
Psychedelica inVlissingen
In De Wete van april jl. schreef Gerard van
der Hoeven over de optredens van Pink
Floyd en Dragonfly in Vlissingen in het
'bloemenjaar' 1968. Zoals u weet, plaatsen
wij graag meer artikelen over de jaren vijf
tig, zestig en begin zeventig in ons blad.
Dat wordt blijkbaar op prijs gesteld, want
naar aanleiding van het artikel van Van der
Hoeven meldde zich een aantal nieuwe le
den bij de penningmeester van de Heem
kundige Kring Walcheren. Oudere jonge-
