56 Hans Sakkers, (foto lda Doorenweerd) het welzijn van de Molukkers bezig. Wie te gen de besluiten van dit zeer autoritaire or gaan protesteerde, kon rekenen op een korting op het zakgeld en/of overplaatsing naar een strafkamp in de Wieringermeer. Van meet af aan waren de verhoudingen tussen de Molukse immigranten en de Ne derlandse autoriteiten gespannen. De Mo- Molukse jongens. Het liep niet uit de hand, maar tientallen Molukse jongemannen werden daarna naar Groningen gedepor teerd. Na verloop van tijd achtte de Nederlandse regering het moment gekomen dat de Mo lukkers op eigen benen moesten gaan staan. Ze moesten maar gaan werken. De centrale keukens verdwenen uit de kam pen, het zakgeld werd afgeschaft en voor huisvesting moest voortaan betaald wor den. In de wooneenheden werden kleine keukens geplaatst: ook de Molukse vrou wen konden aan de slag. In april 1956 werd deze 'zelfzorgmaatregel' van kracht. De twee grote politieke stromingen van de Molukkers legden zich er, zij het morrend, bij neer. Zo niet de PNMS (Partai Nasional Maluku Selatan) die in Westkapelle veel aanhangers had. Het kamp Westkapelle was een van de lukkers waren getraumatiseerd door de af gedwongen migratie en de daarop volgen de vernederende behandeling. De Neder landse autoriteiten, getraumatiseerd door de achterliggende oorlog, brachten daar geen of weinig begrip voor op. Bij relatief kleine incidenten dreigde de politie direct hard in te grijpen, zoals bij de Middelburg se kermisrelletjes in 1952 die ontstonden nadat Middelburgse meisjes niet ongevoe lig waren gebleken voor de avances van

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2015 | | pagina 58