Nieuwe uitgaven
'k heleze
steenbakkerij ook de leverancier van
bouwmateriaal in verband met die stads
ontwikkeling.
Stadswijk Bourda
De plantage Vlissingen verdween uiteinde
lijk van het toneel. Althans, bijna. De kleine
begraafplaats, die eerder deel uitmaakte
van de koffieplantage, heeft de stadsuit
breidingen overleefd en is het enige res
tant van het verder verdwenen landgoed.
Deze oudste dodenakker van Guyana heet
Joseph Bourda Cemetery en is vernoemd
naar een achttiende-eeuwse eigenaar van
de plantage. Deze Joseph Bourda kwam
van oorsprong uit een Waals-Vlaamse of
Franse familie. Hij was lid van het bestuur
van Demerara en een jaar directeur-gene
raal van de kolonie. Hij overleed in 1798.
Bourda is nu ook de naam van een stads
wijk in Georgetown. Het grootste deel van
het grondgebied van deze wijk behoorde
destijds tot de plantage Vlissingen. Het is
niet het minste stadsdeel, want het werk
vertrek van de president van Guyana en
het ministerie van Landbouw zijn er geves
tigd.
De wijk Bourda wordt aan de oostzijde be
grensd door Vlissengen Road. Dat is een
kilometers lange weg, die van noord naar
zuid geheel Georgetown doorsnijdt. In het
zuiden van de stad vinden we nog Vlissen
gen Square, een straat die grenst aan een
marktplein dat in de wijk East Ruimveldt
ligt.
De spelling van Vlissengen Road en Vlis
sengen Square is weliswaar net niet cor
rect, maar het is duidelijk dat de straten
zijn vernoemd naar de verdwenen koffie
plantage Vlissingen, die op haar beurt
haar identiteit te danken had aan onze
Walcherse havenstad.
Jaco Simons
Die? Die is naar Der Boede toe!
Wie bekend is met Der Boede en het boek
van Johan Geerse in handen krijgt, ver
gaat het waarschijnlijk net als het mij ver
ging: je slaat het open, begint meteen de
foto's te bekijken, leest hier en daar wat,
bladert terug en weer verder en voor je het
weet is het een uur later.
Wie het daarna helemaal gaat lezen,
merkt dat het boek is opgebouwd uit stuk
jes historie - van het buitenhuis dat Der
Boede eerst was en de verpleeginrichting
die het later werd - en heel veel foto's en
persoonlijke ervaringen. En vooral die ver
halen doen 't 'm.
De auteur - die in de 'afbouwjaren' van de
verpleeginrichting daar werkzaam was -
werd door de herinneringen die zijn colle
ga's tijdens lunchpauzes ophaalden op het
idee gebracht die verhalen vast te leggen.
Hij heeft daar veel werk van gemaakt. Hij
nodigde mensen uit om hun herinneringen
te vertellen en op te schrijven, zowel cliën
ten als familie en medewerkers. De res
pons was groot en de verhalen waren vaak
ontroerend.
