Vadertje Frans
17
De bijdragen van Frans van den Driest in De Wete 1990-2014
draad ging van paal naar paal naar de wo
ning met de telefoonaansluiting.
Voor suiker, koffie, thee en margarine kon
den we terecht bij Verhoef van de Coöpe
ratie De Broederband op de andere hoek
bij de Irislaan. Kortom, de bewoners van
het wijkje hoefden voor het dagelijkse wel
zijn de zuidgrens nauwelijks te passeren.
Ja, de vaders wel, 's morgens vroeg op
pad naar De Schelde. Ik ook, naar de frö
belschool in de Hobeinstraat. Dagelijks
een lange tocht vol gevaren; je kon zomaar
de grote zwarte loslopende hond in de Iris
laan tegenkomen.
Aan het einde van onze straat woonde de
familie Luwema. Als ik thuis wat te veel la
waai maakte riep mijn vader: "Rustig! Ze
kunnen het bij Luwema horen..." Het werd
later een vaste uitdrukking in onze familie,
gehanteerd als we een afstand tot het ein
de van de bewoonde wereld bedoelen.
Het wijkje werd later ontsloten. De weilan
den in het westen werden omgezet in de
wijk van de Vincent van Goghlaan en de
Hercules Segherslaan. Aan de oostkant
werd, veel later, de Kapoentjesweg tot aan
de Nieuwe Vlissingseweg President
Rooseveltlaan. Mijn kinderwereld werd
vanzelf groter. De grenzen verdwenen. Nu
wordt de zuidgrens opgeruimd en slecht
men de oude 'vesting'. Wat nog aanwijs
baar was wordt definitief herinnering.
Ko de Jonge
De foto's bij dit artikel zijn afkomstig uit de
fotocollectie 'Vlissingen in Beeld' van het
Gemeentearchief Vlissingen.
In het aprilnummer van De Wete van dit
jaar heeft u kunnen lezen dat Frans van
den Driest is gestopt met zijn 'Vadertjes'.
Vierentwintig jaar lang heeft hij in bijna elk
nummer de lezers van dit tijdschrift toelich
ting gegeven bij oude Walcherse uitdruk
kingen die door de Meliskerkse wagenma
ker Jan Vader gedurende diens leven zijn
opgetekend. De 'Vadertjes' waren samen
met andere rubrieken als 'Walcheren in
Woord en Beeld' van Frans Broeksma en
de 'Dijkjes' van de Vlissingse huisarts Ad
van Dijk jarenlang vaste onderdelen in De
Wete.
In de zestien jaar dat ik hoofd- en eindre
dacteur van De Wete was, konden we bij
na altijd rekenen op de bijdragen van
Frans. Als redactie hadden we niet veel
werk aan zijn teksten; ze waren goed ge
schreven en heel informatief.
Prijs
Frans heeft zelfs in 2001 de HKW-Cultuur-
fondsprijs ontvangen voor de wijze waarop
