Van de weg af 27 De winnaressen van de HKW-Cultuurfondsprijs 2014 Ze waren er toch wel een beetje beduusd van. Een paar jaar geleden al zetten ze hun activiteiten voor de Stichting Voetpa den Walcheren op een laag pitje, dus dat ze nu toch nog die Cultuurfondsprijs van de Heemkundige Kring Walcheren kregen uitgereikt verraste ze nogal. Ze zijn er ui teraard bijzonder verguld mee en tijdens ons gesprek laait het pioniersvuur af en toe weer aardig op. Aagje Feldbrugge en Els van den Kerkhof ontvangen me in de theekoepel van De Griffioen in Middelburg. Els woont in het appartementencomplex De Griffioen en de bewoners mogen de koepel gebruiken voor bijzondere activiteiten. We zitten aan de Domburgse Watergang, misschien niet geheel toevallig aan het begin van de laat ste wandelroute die Aagje en Els uitstip pelden. Die werd in 2010 opengesteld. Aagje en Els hebben zich, samen met voorzitter Henk Koster, werkgroepsleden Piet de Meester en Pieter Porrey en een flink aantal andere vrijwilligers, vanaf 1995 ingespannen voor de verwezenlijking van een wandelnetwerk op Walcheren, onder het motto: "Reizen te voet". "Het echte wandelen," benadrukken ze, "dus van de weg af, geen asfalt of tegelpaden." Wat dat betreft zijn ze streng in de leer. Wandelen is ongestoord genieten van de natuur, en daarbij hoort niet het geronk van motoren. Ook fietsers moeten uit de buurt blijven; voor hen zijn er andere voorzieningen. "Walcheren heeft een fijnmazig net van B- wegen", zegt Aagje. "Daarop is het heerlijk fietsen, maar als je door de velden wandelt of langs een watergang, dan pas beleef je de weidsheid van het landschap, de stilte en de rust." De benenwagen Nog maar twee eeuwen geleden was het paard de snelste vorm om je mee te ver plaatsen, maar slechts weinigen konden zich de luxe van een paard veroorloven. Er waren ook nauwelijks verharde wegen. De meeste mensen gingen te voet. Afstanden werden gemeten in uren of kwartieren gaans. Men liep over karrensporen, maar vaker nog over eeuwenoude paden die de dorpen met elkaar verbonden. Kerkenpa den waren de bekendste. Die waren ook 's winters begaanbaar in het dan doorgaans drassige binnenland van Walcheren. Tot aan de Tweede Wereldoorlog kende Walcheren heel veel van dat soort paden. Het pad waarlangs Arnemuidse vissers vrouwen met hun waren naar de Middel burgse markt liepen, met het pontje over het kanaal, wordt ook nu nog weieens ge noemd. Daar zijn ook nog mooie foto's van. Maar met de inundatie van 1944 en de naoorlogse her- en ruilverkavelingen zijn vrijwel al die paden verdwenen: weg gespoeld, omgeploegd of bestraat. In dat opzicht is het Walcherse landschap zwaar der geteisterd dan dat van andere delen van Zeeland. Van de legendarische Tuin van Zeeland was niet veel meer over. Maar in de jaren zestig kwam er meer aan dacht voor andere aspecten van het land schap dan de louter economische. Walche ren werd weer wat groener. Met de roep om onthaasting kwam er aan het eind van het millennium ook een ander soort toerist naar Zeeland, de ruimte- en stiltezoeker. En de landbouw veranderde. Er trad een nieuwe generatie boeren aan. Aagje en Els hebben eindeloos veel overlegd met boe ren over wier land gewandeld zou gaan

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2014 | | pagina 29