bachtsheer van Vlissingen achter: op een te lange preek stond een boete, een ge woonte die helaas niet bewaard is geble ven. De consistoriekamer die we nu kennen, dateert uit 1866 en is intussen beroemd. De Wete heeft er in april 2008 en juli 2009 aandacht aan besteed met artikelen van Stenen leeuw met het wapen van Koudekerke op de kerkmuur, 26 juni 2013. (foto Ida Door- enweerd) respectievelijk Kees van Noppen en Martin van den Broeke. De aanbouw is een zeld zaam voorbeeld van neogotiek ('Willem II- gotiek') en zou, als het aan het kerkbe stuur had gelegen, intussen zijn vervangen door een nieuw gebouw met moderne ver gaderruimten. Onder meer door inspannin gen van de HKW is de sloop niet doorge gaan en werd besloten om op de plaats van de oude kleuterschool (de Klimop) het nieuwe vergadercentrum te bouwen. Dat betekent wel dat we voor de koffie de kerk uit moeten: we doen het met alle plezier. Uit de geanimeerde gesprekken aan de koffietafel in de Klimop bleek wel dat het voor veel bezoekers ging om een her nieuwde kennismaking met het dorp waar zij ooit naar school gingen en woonden. Verhalen over vroeger, over oude beken den en oude plekken; herinneringen en herkenning. In Koudekerke zelf is nog maar weinig van het verleden te zien. De dorpsring is rede lijk gaaf bewaard. Er is ooit een doorbraak gemaakt voor de Kerkstraat (zodat de af stand tot de Klimop sterk gereduceerd werd). Uiteraard zijn veel van de gevels aangepast aan de moderne tijd. Het muur tje om kerk en kerkhof is weer opgetrok ken (1991). Op oude ansichtkaarten uit de jaren twintig van de vorige eeuw is nog te zien dat er vroeger een ijzeren hekwerk heeft gestaan. We wandelen in twee groepjes door Kou dekerke; onze groep begint bij het oude stadhuis en het huis van de familie Loeff, waarvan de diepe tuin vroeger doorliep tot aan de nu verdwenen brouwerij. Even ver derop passeren we de pastorie. We be wonderen de dorpspomp nabij café Cen traal en de oude smidsen, die ooit van de pomp gebruik maakten. Van de twee tra- valjes is er nog één bewaard gebleven. In de Brouwerijstraat passeren we het dok tershuis, een in neorenaissancestijl opge trokken chaletachtige woning. Bij de dorps wandeling staan we vaak stil bij de plekken waar ooit iets heeft gestaan. Dat geldt bij-

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2013 | | pagina 46