8
overleven. Na deze ontsnapping gelastte
Bierens: "Haal dat wijf uit haar nest en
breng haar naar Middelburg." Met "dat wijf"
bedoelde hij mevrouw Lezer, die lopend
mee moest naar Middelburg, waar zij werd
verhoord. Via het huis van bewaring werd
ze overgebracht naar Westerbork en later
naar Theresienstadt, waar ze in 1945 werd
bevrijd.
Bij het verhoor van het echtpaar Vos was
de SD vooral geïnteresseerd in hoe zij aan
extra distributiebonnen voor de Lezers wa
ren gekomen. Ze werden vrijgelaten maar
later weer gearresteerd. Vos zat tot mei
1945 in Amersfoort, zijn vrouw werd twaalf
dagen na de tweede arrestatie vrijgelaten.
Bij een controle ten huize van Max Hugo
Braat op Nieuw- en Sint Joosland waren
ook twee Joden in het spel. Zij zaten daar
met valse papieren ondergedoken, en bo
vendien had Braat zijn radio achtergehou
den. De Landwacht controleerde de valse
papieren en had niets in de gaten. Ook de
radio werd niet gevonden. Wel vonden ze
enkele Indische slag- en stootwapens, on
derdelen van een huistelefoon en een
morsesleutel. Bierens dacht dat het onder
delen van een radiozender waren en ar
resteerde Braat. Hij zei tegen hem: "Neem
maar afscheid van je vrouw en kinderen,
want je zult wel tegen de muur gezet wor
den." In Middelburg nam de SD Braat een
verhoor af en liet hem na twee dagen
gaan.
Deze zaak had consequenties voor Bie
rens. De Gewestelijke Politiecommandant
wees de Algemene Commandant van de
Landwacht erop dat Bierens huiszoeking
had verricht zonder lastgeving. Zoiets
mocht alleen bij 'heterdaad'. Daarom kreeg
Bierens een ernstige berisping. Vermoede
lijk deed hij zijn beklag bij de SD, want die
instantie verklaarde vervolgens dat Bierens
huiszoeking had gedaan in hun opdracht,
dat zijn optreden niet discutabel was en
dat hij hen bovendien op voorbeeldige wij
ze steunde.
Illegale lectuur
Op een dag in juli 1944 werd er 's nachts
aangeklopt bij de schoonouders van Jan
de Witte in Koudekerke, die op dat mo
ment bij hen verbleef. De huiszoeking ver
liep correct, maar De Witte werd meegeno
men naar zijn eigen woning waar vervol
gens gezocht werd naar illegale lectuur.
Zijn boekenkast, brieven en administratie
werden nagekeken, zonder resultaat. Na
het onderzoek merkte Bierens op dat hem
niets ten laste kon worden gelegd.
Goudsbloemen
Als een landwachter ergens een hekel aan
had, dan was het wel aan goudsbloemen.
Die hebben immers de kleur van het Oran
jehuis.
Eind augustus 1944 werd op het Distribu
tiekantoor in Middelburg een afdeling Han
del geopend. Door het personeel waren
bloemen, waaronder goudsbloemen, als
versiering meegebracht. Al snel verscheen
Bierens en eiste van directeur Bouwman
dat hij de bloemen verwijderde, want zij
waren een uiting van koningsgezindheid.
Bouwman vond dat Bierens de bloemen
dan maar zelf moest weghalen, maar dat
deed hij niet; hij beende boos weg. Even
later moest Bouwman op het kantoor van
de NSB-wethouder komen. Daar lichtte hij
zijn standpunt toe. Terug op kantoor werd
hij opgewacht door twee leden van de Grü-
ne Polizei. Die keken eens rond, lachten
tegen elkaar en verdwenen. Voor Bouw
man had deze kwestie geen gevolgen,
