de aquaducten die in de loop der jaren aardig op druipsteengrotten zijn gaan lijken. Een ideale biotoop voor zeldzame varens en vleermuizen, dachten we. Het dok zelf is, zeker vanaf de bodem bezien, een in drukwekkend bouwwerk. Het dok wordt van het water gescheiden door een zoge noemde schipdeur, inderdaad een deur in vakmanschap dat er in verwerkt is. Toch was het dok geen succes. Toen het in 1825 eenmaal klaar was, had de industriële ont wikkeling een andere loop genomen. Sta len stoomschepen waren de commerciële en militaire scheepvaart gaan overheersen en het dok was daar minder geschikt voor. Een historische les dus. de vorm van een schip. Jan Blanken ont wierp een houten schipdeur met twee kielen. Die kielen pasten precies in twee sleuven in de toegang van het dok. Door de deur met water te vullen zakten de kielen in de sleuven en sloten het dok af. Kokosmatten hielpen om het doorsijpelen van het water tegen te gaan. In 1884 werd de houten constructie vervangen door een stalen schipdeur met één kiel en genoeg rubberen randen om binnen veilig te kun nen werken. Het dok is een prachtig voor beeld van industrieel erfgoed en imponeert vooral ook door het technisch vernuft en Het timmerdok met schipdeur. (foto Ida Doorenweerd) Niettemin wordt het dok nog steeds ge bruikt. Het kieldok maakt een prachtig amfi-theater en het timmerdok wordt regel matig benut om de oude houten schepen van ons varend erfgoed te repareren. En zo nu en dan komt er een heemkundig ge zelschap langs. De opkomst van Hellevoetsluis als marine haven aan het Haringvliet was het gevolg van de verzanding van de Maasmond en dat betekende de teloorgang van Brielle.

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 2013 | | pagina 37