de fakkel neer te schieten, was dat een
weinig geruststellend schouwspel. In Mid
delburg loeiden dan de sirenes: luchtalarm!
Behalve de mensen van de hulpdiensten,
de politie en de brandweer mocht zich nie
mand meer op straat bevinden. Voor ons
waren dat dus onzekere en angstige
momenten.
door twee mannen met helmen op, een
politieagent en een man van de luchtbe
scherming. Ze gaven ons er behoorlijk van
langs. We kregen geen bekeuring maar
wel een donderpreek en hoewel het inmid
dels stil was geworden, mochten we de
vest niet meer op. Wat doe je dan als
schaatsgekken? Lopen naar de Koude-
Met enkele schaatsfanaten waren we op
een avond bij het licht van de opkomende
maan heerlijk op het ijs aan het stunten
toen we opeens het geronk van een vlieg
tuig hoorden. De zoeklichten floepten aan
en toen een parachutefakkel de omtrek in
het licht zette, begon het kanongebulder
en jankten meteen de sirenes in de stad
voor luchtalarm. Het was natuurlijk idioot
maar wij drieën bleven gewoon door
schaatsen en pas toen we rondom ons
kleine witte stoomwolkjes zagen, veroor
zaakt door roodgloeiende granaatscherven
die op het ijs vielen, zochten we dekking
onder een brug. Maar we waren gezien
Winterbeeld in 1939 op de vest van de Seissin-
gel. (Zeeuws Archief, Zeeuws Genootschap,
Zelandia Illustrata, prentbriefkaarten P-02370)
kerkseweg, waar achter een landhuis een
mooie vijver was waarop we gewoon nog
een uurtje ongestoord doorschaatsten!
L. Cornelisse
