strook gespaard gebleven en de omgeving
was er dan ook prachtig.
Eerst moesten we twee grote zalen, die
samen 450 ruiten hadden, schoonmaken.
Alles zat onder de kalk- en verfspetters.
Het huis was verder keurig geschilderd en
het werkte er dus prettig. De gangen, dou
checellen en de wc's waren betegeld. Om
vijf uur gingen we met de bus naar huis,
de armen vol bloemen voor de feestavond
die komen zou.
Er was een afscheidsfuif in de grote tuin
kamer van De Griffioen. Er kwamen onge
veer zestig gasten, meest dames van de
UW. leder van ons mocht ook nog een
paar mensen uitnodigen, kennissen en
mensen bij wie we prettig gewerkt hadden.
Het was een oergezellige avond, met ver
schillende voordrachten, spelletjes, verha
len en nog enkele films, onder andere over
de inundatietijd. Aan het eind hield burge
meester Van der Weel een speech.
Mevrouw Batten bood ons als herinnering
een UVV-schoudertas aan. Van mevrouw
IJssel, bij wie we het allereerst werkten,
kregen Gé en ik elk een lap lichtblauwe
stof voor een blouse. Geweldig leuk von
den we dat.
Donderdag 11 juli
Nogmaals naar Zonneveld, waar de direc
trice ons weer met open armen ontving.
Een hele serie washokken, kleedkamers
en zusterkamertjes werd nu afgewerkt.
Toen we om vijf uur op de bus stonden te
wachten, pikte een jeep met Amerikaanse
officieren ons (Elly, Nanny, Meike) op en in
een wip waren we in Middelburg, 's Avonds
om zeven uur zaten we vol spanning voor
ons radiotoestel naar het UVV-kwartiertje
te luisteren en weldra hoorden we de
bekende stem van mevrouw Verweij door
de ether. Eerst klonk ze wel wat zenuw
achtig, maar al gauw kwam ze beter op
dreef. Ze sprak over het Groningse team,
dat nu op Walcheren werkte: "De meisjes
maken een keurige indruk en verrichten
prachtig werk." We moesten vooral lachen
om de uitspraak van het oude moedertje
waarvan het huisje was opgeknapt door
Huize De Griffioen. Foto uit het dagboek van
Meike Baas.
een spaar stevige UVV'sters: 'Wé, wè, m'n
'uusje schoon en glad veur niks!"
Maandag 15 juli
De laatste week was begonnen en we zou
den werken in het huis van gemeenteont
vanger Jobse, even buiten Zoutelande. De
stemming zat er goed in, misschien omdat
het einde in zicht was. We maakten zelfs
een versje op onze geliefde en spoorloos
verdwenen 'Kareltje'. In het huis waren
geestige eenpersoonskamertjes, 's Mid
dags kwam het apart staande kantoor aan
de beurt. Een heel karwei vanwege alle
kasten en boorden.
Vrijdag 19 juli
Onze tijd in Middelburg was verstreken.
Hoe gezellig de tijd in De Griffioen ook ge-
