bij het knapperend haardvuur hebben
opgehouden. Hij zat in heel veel commis
sies. Je zou hem best tot dé vergaderboer
van het negentiende-eeuwse Walcheren
kunnen uitroepen.
Later in de negentiende eeuw duikt de
naam van Pieter Melis uit de papieren op.
Hij woonde vanaf 1865 op de boerderij.
aan te tonen dat de gereformeerden recht
hadden op het kerkgebouw. En als een
martelaar liet hij zich wat voedsel aanrei
ken door het open raam van de consisto
rie.
Hoe kon Pieter Melis weten dat er in later
tijden nog veel meer verhalen over marte
laren te vinden zouden zijn op Driewegen?
Van binnen vormt de schuur een geheel. De
stijlen en gebinten zijn nog grotendeels origi
neel. (Foto Leo Hollestelle)
Deze Pieter had ook overal een vinger in
de pap. Waren zijn vader en grootvader
nog burgemeester van Serooskerke, zo
was hij zelf raadslid en wethouder, hoofd
ingeland, gezworene van de Polder Wal
cheren en kerkvoogd. Vooral wat de kerk
betreft, bleef het niet bij die ene vinger.
Met heel zijn lichaam en ziel heeft hij zich
tijdens de Doleantie (1886) ingezet voor de
gereformeerden. Hij schijnt zich zelfs enige
dagen in de consistorie van de (huidige
hervormde) kerk te hebben opgesloten om
Want toen in 1932 zijn dochter Paulina
stierf, waardoor de naam Melis na zeventig
jaar van de boerderij verdween, had de
naam Van de Putte (al in 1924) zijn intrede
gedaan. En de Van de Puttes brachten het
Grote Martelarenboek mee, een prachtig
zeventiende-eeuws boek dat nog steeds
tot de inboedel van Driewegen behoort. Nu
wonen Jan en Lien van de Putte op de
boerderij.
Waar eindig je het verhaal over een boer
derij? Op een zonnige zaterdagmiddag in
februari van het jaar 2003 staat de klein
dochter van Jan en Lien van de Putte op
het erf achter het huis. Ze is anderhalf jaar
