Herinneringen
van een blik
Een oud-leerling van de Vlissingse Zeevaartschool vertelt
In het kader van het honderdjarig bestaan
van het zeevaartonderwijs te Vlissingen
vond ik het niet meer dan mijn plicht om
als oud-zeevaartscholier én HKW-lid een
bijdrage over de Zeevaartschool te leve
ren. Een écht oud heemkundig verslag
wordt het niet, omdat ik de periode van
mijn studententijd beschrijf die plaatsvond
tussen 1969 en 1972, dus dat is nog niet
zo heel lang geleden. Maar omdat het zee
vaartonderwijs lange tijd hetzelfde is
gebleven, zou dit verhaal ook gemakkelijk
passen in vroeger tijd. Na 'mijn' periode op
de Zeevaartschool veranderde er zo veel
dat dat wellicht interessante stof is voor De
Wete als de Zeevaartschool 125 jaar
bestaat in 2028!
De blik
De zeevaartscholier werd een 'blik' genoemd.
Waar kwam deze bijnaam vandaan? Van
de herkomst ken ik twee versies. In vroeger
tijd zouden de nieuwe scholieren bij ont
groening met lege blikken aan hun benen
gebonden door Vlissingen hebben moeten
lopen. De tweede versie is dat vroeger op
de petten van zeevaartscholieren een erg
groot 'blikken' zeilschip stond afgebeeld.
Wellicht zijn er nog meer versies en ik zou
zeggen: laat het De Wete weten!
Waarom naar zee?
Van kinds af aan had ik een bijzondere
belangstelling voor schepen en scheep
vaart. Ik was, na schooltijd, vaak aan de
haven in mijn woonplaats Middelburg te
vinden en kon de regelmatig bezoekende
binnenschepen precies uittekenen. Vooral
het najaar was interessant: aan de Loska-
de lagen dan veel schepen in verband met
de bietencampagne. Het stond voor mij
dan ook al spoedig vast dat ik naar zee
zou gaan.
Na de lagere school ging ik naar de Mulo
en daarna naar de Zeevaartschool te Vlis
singen. Dat was nog net in de tijd dat het
zeevaartonderwijs nog precies hetzelfde
was als de decennia daarvóór. De Vlissing
se Zeevaartschool was een échte zee
vaartschool met diverse opleidingen onder
hetzelfde dak, hetgeen in die tijd uniek
was. Er waren opleidingen voor stuurman,
voor scheepswerktuigkundige (van machi
nisten sprak men niet meer, want 'die zit
ten op de trein') en voor radiotelegrafist.
De laatste opleiding is thans geheel komen
te vervallen vanwege veranderingen (lees
ook: vereenvoudigingen) in de communica
tie. Ik zie ze nóg zitten: een lokaal vol aan
komende telegrafisten, rammend op de
seinsleutel! Radiotelefonie bestond ook,
maar over langere afstand werden er nog
voornamelijk berichten in morse en tele
grammen overgeseind. Een 'sparks' was
destijds ook wettelijk verplicht aan boord;
deze moest, afhankelijk van het zeege
bied, op vaste tijden 'uitluisteren' naar
noodberichten. Als hij 'van wacht' was,
werd het A.A.T. (Automatisch Alarm Toe
stel) ingeschakeld om te reageren op
noodberichten.
Intern en extern
Je was 'intern' als je op het internaat zat. Ik
woonde thuis, dicht bij school, en was dus
'extern'. Ik reed in die tijd op een Sparta-
brommer, bouwjaar 1962. Dat was bij de
jeugd geen populaire brommer. Je was
pas de man als je een Puch, een Tomos,
een Kreidler Florett of een Zündapp bezat.
