schappelijk, historisch, archeologisch of
enig ander onderwerp met betrekking tot
Walcheren" werden uitgenodigd hun kopij
aan de secretaris toe te zenden.4
De eerste kopij betrof vaak een verslag
van een lezing of een bijeenkomst. Ook
beschouwingen over heemkunde en de
schoonheid van het Walcherse heem wer
den gepubliceerd.
In de loop van de afgelopen dertig jaar is
de inhoud van De Wete behoorlijk veran
derd. Verslagen van bijeenkomsten en
bespreking van boeken over Walcherse
onderwerpen komen nog steeds voor,
maar aan de omvang en de kwaliteit van
de artikelen en bijdragen zijn in de loop
van de tijd wel hogere eisen gesteld. Dat
het begrip heemkunde een ruim spectrum
Kwiet!
d'Ouwe Kao van Jan Aobramse was a een
êêlen tied een bitje nie goed in orde. Wat
of t'er an schortte? Ja, ze wist 'et eigelijk
zelf nie; zö mer een bitje van aolles.
't Gieng van kwaed op erreger en eindelin-
ge kwam 't zo varre, da Kao de béstee nie
mir uut kwam. Jao, om 't bedde te keren,
dat wè, een paer keer in de weke. Dan
most Jikke, 't ouwste meidje van der zeune
Pier, ze d'r uut 'ellepe, in de zetelstoel
zette, mee een kossen in d'r rik, en twinst
dat Jikke 't bedde dee, keek Kao een bitje
naer buten; naer de gouwsblommen en de
kernoffels, die net stoenge te bloeien. Dan
laeter 'ielp Jikke Opoe in de koesse. Mer
Kao was a bienae tachtentig en ze gieng
alsmer achteruut en op een goeien dag
was 't zö varre, da Jikke ze most 'ellepe
om d'r wezen te wassen en d'r 'anden. Dat
was een êêle kommosie: Opoe in de
inhoudt, blijkt uit de honderden onderwer
pen die de afgelopen jaren zijn gepubli
ceerd. Soms weerklonk het sentiment van
de vroegere tijden door. Een enkel artikel
kreeg de titel 'Die goeie ouwe tijd', 'De
oude tijd' of 'Nostalgie'. De snelle verande
ringen in de afgelopen decennia van zowel
samenleving als landschap, zorgden
ervoor dat mensen gingen zoeken naar
stukjes van en over vroeger. "Je moet het
zoeken en het weten te vinden," schreef
mevrouw Flissebaalje-Stenhuis in een van
de eerste Wete's.5 De Wete helpt met dit
zoeken en elk nummer laat weer een aan
tal vondsten zien.
Rubrieken
De Wete heeft ook een aantal ijzersterke
bèstee overènde in de kossens en 't klokje
mee water op d'r knieën. Jikke 'ad mee
zo'n nieuwermoos lapje (een was-'and-
schoene noemde ze dat) der wezen
gewasse en prontjes afgedroogd. Noe d'r
'anden nog!
Jikke wasten ze, toen pakten ze den 'and
doek en droogden Opoes enen 'and of.
Onderwile zat 't ouwe mense mee d'r
anderen 'and alsmer in 't klokje te roeren.
"Wat doe je noe toch, Opoe, wat zit je noe
toch te roeren?" vroeg Jikke.
"'k Begiepe 't nie," zei Opoe, "noe bin 'k
toch dien anderen 'and kwiet! Kiek!" en ze
'aelden d'r vlerke uut 't waeter, "den dezen
ebbe 'k nog, mer dien anderen kan 'k nie
mer vinden in 't klokje! En zö net waere ze
d'r aollebeie nog!"
C.l. van Nieuwenhuyzen
'De Wete', 8e jrg. nr. 4 (oktober 1979), p. 19.
