Lijnbaan in Vlissingen
Geheel links vooraan op de afbeelding is een vrouw bezig om op een spinnewiel(tje) draden te spinnen. Rechts
(onder het afdak) staat nog een spinnewiel, met daarachter de palen en dwarsbalken waar de draden langs
geleid werden. Op de voorgrond is men bezig de per slede aangevoerde balen hennep naar boven in het pakhuis
te takelen.
Wat de man links op de voorgrond aan het doen is, is niet duidelijk. Hij slaat zo te zien iets plat op een groot
(blok?). Op het uithangbord aan het pakhuis (rechts) staat: "d'Oude Lijnbaan'. Er was dus blijkbaar nog een
nieuwe ook, wat ook aardig zou kunnen kloppen, daar er in Vlissingen twee waren.
De tekening is van Claas Jan Mulder en geeft een aardig beeld van wat er in een lijnbaan zoal omging.
er nog al eens parten verhandeld. Ook in de
Franse tijd (1795-1814) zit er nog leven in, al
zaten sommige aandeelhouders wel eens in
financiële problemen. Daarna wordt het stil wat
de transacties in aandelen betreft. Het zal
vermoedelijk ook te maken hebben gehad met
de algemene malaise die er in die tijd heerste.
Vooral in de Franse tijd schijnen er veel bedrij
ven het loodje gelegd te hebben. De handel met
Engeland en de overzeese gebiedsdelen was
praktisch stil komen te liggen. We merken het
ook aan de waarde van de aandelen. In 1808
werden er nog schuldbrieven ter waarde van 1 3
portie verhandeld voor 4170 gulden. In 1814
bracht 1/4 portie slechts 700 gulden op. Een
veeg teken is ook dat er in 1818 een landbouwer
op de lijnbaan woonde. Het was Frans Castel.
Volgens een akte van notaris Jacobze werden
door hem enige gemeten elzen-hakhout ver
kocht, wat ook de grootte van de lijnbaan
ongeveer was. Mogelijk zijn de bomen ook voor
de lijnbaan gebruikt zoals op de afbeelding te
zien is.
In de tijd dat Veere nog een bloeiende handels
stad was (wolhandel) en ook de scheepvaart
floreerde, zal er voor een dergelijk bedrijf
voldoende werk geweest zijn. Naarmate de
handel begon te kwijnen, zullen ze gaandeweg
het loodje hebben moeten leggen.
Zeker in een "stadje" als Veere dat ook al vóór
de Franse tijd met een teruggaande conjunctuur
te maken had.
Over de eventuele opheffing van het bedrijf kan
ik verder geen mededelingen doen.
De laatste touwslager in Zeeland was Augusti-
nus van de Velde, die er omstreeks 1970 op
27
