die 't 'n mèe draegt!". En 't laatste stoepbankje, zooals er in vroeger jaren zooveel tot 'n gezellig praatje uitlokten, dat laatste stoepbankje is van de week afgebroken. „En dae binne d'r ier ök a, die van dracht verandere!". Zie je, dat is 'n miserabel iets. Zou 't dan hier ook nèt moeten gaan als op Zuid- Beveland, waar de mooie flatteerende kanten muts plaats maakte voor 'n leelijken modehoed op 'n stijven pagekop en de statige, lange rok voor 'n paardenspelachtige, korte wip-jurk bo ven 'n paar miskleurige kousen van kippengaas?! Maar zöö ver is 't hier gelukkig nog niet en 't meerendeel is nog écht. Van de visschersbevol- king zeker! En ook 't leuke grut is groot-in 't-klein. - „Ouwe gebruken? Oe bedoel je?". Ja, wat bedoel je! Liedjes of zoo. „Dan zou je d'n ouwen Ko Lesoe moeten oore! Die kan ze!" En als ze recht op dreef zijn, de ouwere vooral, dan geven ze 'm katoen. Colijn, de brave boerenzoon. Aan den oever van een snellen vliet, 't Vrouwtje van Stavoren (Hoort vrienden, hoort een lied. Dat duid'lijk zal ver klaren, Wat eenmaal is geschied, Voor meer dan duizend jaren). Enne ...ja, dat is 't Volkslied van Erremue: De liefde kan me nimmer boeien Merkt U wel: geen opgewekte woorden, nóch ook vroolijke melodieën, maar gedrukt vis- scher-achtig en Lieder ohne Ende! Er zei me eens iemand: „als die Arnemuische vischvrouwtjes vroeger (want nou doen ze dat niet meer zooveel) als ganzen over 't Erremusche padje naar huis schommelden, dan begonnen ze 'n liedje bij de Middelburgsche meelfabriek en bij ,,'t Veertje" was 't op z'n besten uit". - Maar 'n half uur: da's wel 'n beetje overdreven. - En bijgelovig zijn ze hier even èrg, of misschien even weinig meer als overal elders. Zeker: in moeilijke gevallen durven ze naar stad te gaan naar 'n waarzegster, of zooals ze hier zeggen, „nae 't vrouwtje", maar daar hoefje toch werke lijk niet alleen voor in Arnemuiden te komen! „Weet je, wat jammer is, meneer? Nie? Dat ze ons ouwe klokkespil verkocht Dat hangt nu in 't Paleis voor Volksvlijt in Amsterdam. „En weetje, wat of't speelde bie kwart over?". „Botjes en scharretjes blaeze z'an de mart! Kies, bom!". Als er soms iemand onder de lezers is, die er iets aan kan doen om de Arnemuienaars d'r „klok kespil" weer terug te bezorgen, laat hij dan zijn uiterste best doen: de dankbaarheid zal groot zijn. Misschien nemen ze dan tegelijk het uur werk onderhanden, zoodat het weer de schijn gestalten der maan en hoog en laag water aan geeft, zooals vroeger. - In den namiddag schoof ik bij 'n paar babbelen de jonge visschers en ook hun toon was verre van opgewekt. „Wat dienk je, da je van acht gulden in de weke leve kan?". Nee, nee, dat dacht ik niet en ik begreep, heel goed, dat het in zulke omstandigheden hard, hard noodig was, dat de vrouwen mee den kost hielpen verdienen. Daar trekken die nijvere moeders, slavinnen, bij nacht de deur uit, soms om één uur al. Dat hangt van 't tij af; om op de schorren, soms drie, vier uur ver door 't slik te slobberen, teneinde daar zeekraal of lamsooren te snijden, en de Middelburgsche vrouwen mogen wel bedenken, dat ze niet te veel af pingelen als Geertje of wie dan ook „vuuf en dertig cent" vraagt voor 'n „maeltje". ,,'t Is gebeurd meneer, dat m'n vrouwe meer as aeolferwege zwaer was en toch d'r op uut, soms tot onder WolfersdiekWat blief je? Kreukels? Jaet, die raepe ze ook nog", maar dan alleen om in 't dorp zelf te verkoopen voor 'n cent 'n kommetje. - Ze hadden me van tevoren wijs gemaakt, dat ik op Arnemuiden misschien onvriendelijk zou worden behandeld, maar als dat iemand over komt, dan is 't z'n eigen schuld, 't Is 'n rond, goedmoedig volkje. „Dag meneerik kenne je wel. J'ei van ochend mee vaoder hekuierd". Ze liet d'r bezem in de rust - want Erremue maakte schoon schip „voe de Zondag". - „Leure meneer? Dat moe 'k wê, anders me nie te eten!" - 'k Wou zoo graag na vele jaren over 't leuke Erremusche padje naar Middelburg kuieren en na ettelijke warme handdrukken van m'n nieuwe vrienden ging ik het dorp uit. Ik begreep, dat het waar was: „Dae is geen durpje in êel 't land, meneer, dae de vrouwen en de mannen zoo ard werke as op Erremue!". verloting D.A. Poldermans 6

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1992 | | pagina 8