gemoedelijk op sleeptouw en ze vertellen me
van d'r bedrijf, vèl ongemak, vól water en wind
en vól van gevaren.
Toen voo drie jaer in Juli? Née, dae was ik nie
bie; mae um wel!" -
's Zondagsavonds trekt de visschende bevolking
van huis af, per fiets of per trein, naar Vlissingen
of Veere, want „van 't durp uut" vaart er geen
een.
„Dat was vroeger anders, meneer. Ik weet 'r nog
van, datte me voere
Zie je daer die sukerpeen? Noe goed! Dat was
toen waeter en dan voere me zoo uit Sloe ier nae
toe". In Arnemuiden komt er nooit 'n hoog-
aarts, of 't moet er eens een zijn „om óp te
poesen, want dae kom vee vuligheid in, dat
begriep je". En al naar 't tij is, loopen ze
's Maandagsmorgens of -'s nachts uit, om de
heele week te dobberen en „te tobberen",
dikwijls om d'r zuur verdienden boterham mach
tig te worden. Want het is belangena geen ijdel
woordengescherm, als Kniertje zucht: „de visch
wordt duur betaald". Zoo zuchten er honderden
Kniertjes, 't Is nog niet ééns noodig, dat de
hoog-óp jagende zwart-groene kuifgolven drei
gen de lichte, platgekielde notedopjes óp te zwel
gen; maar de kou en de ongemakken aan boord
maken het leven verre van aangenaam. De visch
wordt duur betaald!
„Slaepe in 'n nauw kotje!" - „En wat eten jullie
nou aan boord?"
„Bröod, meneer; niks anders as brood".
„En aardappels?"
„Nooit. Dae zoue me den tied nije voe kunne
doeè".
„En visch?"
„Die me vange, bin om te verkóopen. Dat zou
te diere wezeü".
't Meest vangen ze garnalen, of zooals 'n recht
geaarde Zeeuw zegt: górnet. Die worden alle
maal aan boord gekookt in zeewater met zout
en dat gedeelte, dat naar Engeland gaat„wat
of die Iengelse dae mee doeé, dat begriep 'k mie
éel m'n verstand nie, want die zoute me, dat ze
d'r wit van zieè".
Frankrijk en België nemen óók heel wat af en
sommigen visschen voor de inmakerij te Brou
wershaven. -
Vrijdagsavonds loopen ze weer binnen in Veere
of Vlissingen en daar zie je ze dan, de bruine
zeilen met het witte ARM. Da's 'n vroolijk
gezichtals 't mooi weer is en je staat zelf aan
den kant. Aardig voor hem, die nog niet weet,
dat in de witte letters op 't bruine zeil U de
algemeene klacht van Arnemuiden tegengrijnst:
Arm.
De visscherij neemt eer af dan toe. 't Hoogste
nummer is op 't oogenblik 42 en de helft van de
Arnemuienaars, die d'r kost verdienen als land-
of fabrieksarbeider, wordt grooter. -
M'n drie wandelmakkers laten den tros vallen:
ze gaan om de koffie en ik slenter de straten
weer door. Waar ter wereld anders de kinders
zoo als bij tooverslag uit de straatsteenen op
schieten, mag Joost weten. Ik zet m'n driepoot
gemoedereerd uit in 'n leege straat en eer ik goed
en wel m'n toestel heb opgezetdaar komen ze
aangespoten, „de guus". „Zeit, Janna Ceer-
tjè-è, die man maekt 'n petrè-è-t". Maar ze zijn
meegaande! Nou! In letterlijken zin!
Als ik afgeknipt en ingepakt heb, daar wandel
ik als 'n modernen Rattenvanger van Hameln
Erremue door, gevolgd en omringd door 'n
steeds aangroeiende stoet. En nou zou ik nog
eens op de fluit moeten gaan spelen! -
Weetje wat! Ik wip even 't mooie, ouwe raad
huis binnen, 't Geluk dient me: ik vind er den
gemoedelijken, vriendelijken gemeente-ontvan
ger, den heer Buijs, Erremuenaer „van zijn voe
ten tot den top". Een heele poos heb ik gezellig
4
