VERONTRUSTENDE ONTWIKKELINGEN
IN EEN VAN OUDSHER RUSTIGE BADPLAATS
markt. Tussen de middag stond er altijd een
bakkerskar bij de school. Rein van de More
verkocht allerlei soorten koeken vanaf drie cent
tot een dubbeltje. Daar werd, als de beurs het
toeliet, druk gebruik van gemaakt.
In het laatste jaar kregen we ook nog les in
politoeren. Dit was eigenlijk een vak apart,
maar het was wel goed dat we daar ook iets van
wisten evenals de oppervlaktebehandeling van
diverse houtsoorten.
De hoofdprijs van de verloting in het voorjaar
van 1933 was een driedelige bank, met aan de
zijkanten boekenkastjes met verlichting.
Het klasseproefwerk was een schrijftafel met
twee laden en het blad belijmd met groen laken.
Zo hadden we drie jaar de lessen gevolgd en
werd het diploma uitgereikt.
Dan proberen werk te vinden. Dit was niet
eenvoudig, want we zaten midden in de crisis
van de dertiger jaren.
Mijzelf is dat ook niet gelukt. Ik ben in heel
ander werk terechtgekomen.
Een aangename herinnering heb ik wel aan de
Ambachtsschool overgehouden. Nu, vele jaren
later, ben ik nog steeds geïnteresseerd in allerlei
vak- en beeldhouwwerk in musea of andere
oude gebouwen, juist door deze opleiding.
Zoals zoveel dorpjes bij duin en strand op
Walcheren bood ook Vrouwenpolder vóór de
oorlog een gastvrij onthaal aan families die hun
zomervakantie op ons eiland wilden doorbren
gen. Ieder jaar kwamen ze op hetzelfde adres
terug, soms wel meer dan 25 jaar. En met een
traan in het oog nam men afscheid met de
woorden: 'Maar weer tot het volgend jaar'.
Vanaf het aan de dijk gelegen dorpje trok men
te voet of per fiets over het verharde pad naast
de zandweg (soms nu nog de 'Lange Wegt'
genoemd) naar duin en strand.
In de dertiger jaren ontstond de behoefte om
zelf een optrekje te hebben in de buurt van het
toen nog ongerepte duin- en strandgebied.
Langs de bestrate Fort den Haakweg ging men
houten zomerhuisjes bouwen. Maar ook onder
aan het duin kon men van de eigenaar van de
vroonwei een kaveltje kopen. Met, zoals het in
het kontrakt luidde: 'met een eigen paadje naar
de zee'.
Men moest zich toen wel behelpen met petroleum
lamp, gasfles om te koken en een regenbak
naast het huis.
In 1932 werd de Vereniging voor Vreemdelingen
Verkeer opgericht. Deze bevorderde o.a. voor
zieningen op het strand in de vorm van loop
planken onder langs het duin en het gelegenheid
geven tot het plaatsen van houten strandcabines.
De oorlog bracht de nodige verwarring en ook
stilstand in de uitgroei van verdere rekreatie-
mogelijkheden. De aangelegde betonweg voor
24
aanvoer van materialen voor de verdediging
geeft nu nog aansluiting voor de route rond
Walcheren.
Nieuwe ontwikkelingen vonden plaats toen de
gemeente Veere grond onteigende en gelegen
heid gaf tot het bouwen van ongeveer 65
zomerwoningen in een gebied genaamd Bree-
zand. Maar nog waren de vijftiger jaren niet
voorbij of de projektontwikkelaar Zwolsman
kocht op één zaterdag alle grond rond Breezand
op voor een prijs waarvan de eigenaren zeiden:
'zövee geld kunne me uut die grond nooit
kriege'. De verzekeringsmaatschappij Ennia nam
spoedig daarna de grond van Zwolsman over en
begon op bescheiden wijze met de bouw van
eenvoudige bungalows.
In 1985 nam de projektontwikkelaar Colthof
het projekt over en al spoedig verrezen er tegen
de 200 bungalows. Gelukkig bleef het gedeelte
rond de Fort den Haakweg en de zgn. poelen
onaangetast. Het is te hopen dat de aanplant
van groenstroken de aanblik van het witte dorp
wat zal verzachten. Met de nodige reserves
slaan de bewoners van Vrouwenpolder deze
ontwikkelingen gade en de jongste berichten
over plannen voor een Breezand III hebben heel
wat beroering teweeggebracht. Men vreest te
zeer een aantasing van de identiteit van het
dorp. Wij hopen dat de handtekeningenakties
en de protestvergaderingen een teken mogen
zijn voor de bestuurders van de gemeente Veere,
waaronder Vrouwenpolder behoort.
