DE VEE-ARS. A je zó es zit te dienken, dan merk je, dat er vroeger vee meer mensen waere, die a ies mekeerden as tegenwoordig. En dan bedoele 'k vooral, ies mekeere dat a je zie kon, dus an je lichaem. Iedereen kenden wè mensen mee een 'ööge rik (of een bulte, noemden je dat), of mensen, die krepel waere, of nog erger mee een klompvoet of kinders mee een waeter'óód. Die bin der natuurlijk noe ook nog wè, mer daer wor vee meer an gedae deu dokters en zó en die wete noe ook vee meer. Mer vroeger was dat minder en dan moeste die mensen dat 'êêl der leven meeneme. Bie sommigste fermieljes 'aodde ze naebie aollemaele 't zelfde ongemak, den énen meer, den aoren min. Zó'n fermielje was die van Jaop Bikke: aol z'n broers en zusters 'aodde stik-kromme bêênen, ie zelf ook! Dat 'aodde ze van den ouwen 'eer, die 'aod ook van die verkes- vangers; 'filmbêênen' zegge ze tegenwoordig: êêst 'ebbe ze mekaore, dan raeke ze mekaore kwiet en op 't ende kriege ze mekaore wee! Goed, Jaop z'n bêênen waore dus ook vee krom, mer ie 'aod er weinig 'inder van: ie wist nie beter. Toen k t'en getrouwd was mee Pietje krege ze drie guusjes, drie joengsjes en jawel: kromme bêênen, aolle drieë, en nie zó'n bitje. Mer toen a den vierden kwam, wee een joengen, die k Jaop mocht 'êête, net as z'n vaoder, verschote ze naebie: stik rechte bêêntjes en dat bleef zó, toen k t'en grööter wier ook! Dat waore dus drie kromme en êên rechten! Jaop werkte as knecht op een gróót 'of, en daerom weunden ze in een 'uusje van der baes, an de wegt vlakbie. Pietje der vaoder, den ouwen Oba, 'aodde ze ook in 'uus, dus 't kotje was aorig vol. Noe geviel 'et, dè Jaop tussen de middag tuus kwam en vertelden dat'en s'ochens de vee-ars 'aod moeten 'aele. De klepper op 't 'of was a een paer daegen krepel en den baes vertrouwden 't nie, en noe zou vanmiddag de vee-ars komme kieke. Détt wis wat!! Want dien vee-ars 'aod een motorfiets! Een 'êêlen gróóten rooien, een 'harlie' 'êêtten dat, en daer vlóóg 'n zó mer mee over de wegt! En een leven, da dat dienk maekten: de koeien goenge mee der staert naer boven op den bies, a 't en verbie kwam en de paerden sloege op 'ol! En noe zou vanmiddag den vee-ars mee z'n motor op 't 'of komme en dus bie ulder verbie!De guus stoenge k vanaf nae den eten bie den dam, en Oba zat mee z'n puupje op 't bangetje an de duifkant. Ie vond 'et wel een 'else uutvindienge, mer ie was toch nieuwsgierig. Pietje zurgden der vóó, da z'in de buurte bleef, want ze wou niks misse. En ja 'oor, om een ure of tweeë 'oorden ze 'n ankomme. Jaopje, 't kleinste joengsje, was lingst den vleer'outbos op 't verkeskot geklomme en zag de stofwolke 't êêste. 'Daer 'ei je 'nü riep 'n. En daer kwam 't monster: een ieselijk geknetter, een gröóte wolke stof en daerin de vee-ars, mee z'n 'anden an 't stuur, lange lere laerzen an, een lere pak, een musje op z'n 'öód, dat k onder z'n kinne dicht was en een gróóten stofbril op. 't Leek wè een wezen nie van deze waereld! De drie joengers stoenge op den dam, mee der viengers in der oren, Oba zat zó stieve as een redies, en Pietje stoeng in 't deurgat mee een sluppe van der schorte tegen d'r mond. Mer Jaopje 'aod 'et beste zicht: boven op 't verkeskot! Toen k 't geweld verbie kwam, vloog de katte in den 'uuzen en de geite stropte z'n eigen naebie op! Oba verslikte in 't stof en in z'n puupje en kon allenig uutbrienge: 'een uutvindienge van den duvel, dat is 't!' 13

Tijdschriftenbank Zeeland

de Wete | 1987 | | pagina 15