WANNE D'R 'AER
ook in het begin van onze eeuw het probleem van de waterlozing nog bestond.
Met de komst van het gemaal van Boreel in 1929 bij Middelburg kwam een
eind aan dit natte probleem.
Bijna werd de volle zaal van Hotel Walcheren in de pauze vergast op een doos
gebak, na een felicitatie van de spreker aan het adres van onze voorzitter.
Maar het bleek de zo langzamerhand bekende doos met boeken, uitgegeven
uitgegeven door de H.K.W. en enthousiast aan de man gebracht door Mevr.
Flissebaalje.
Sins van de winter weunden Wanne en Krien noe in een bejaerd'uusje.
't Was nie gróót, mer dat 'oef ook nie a je mer mee z'n twi-beidjes bin.
't Vroegere 'uusje lag diepe in 't land, an een wegt, die a dóód liep in een weie,
dus ze waere nie gewend an drukte; der kwam der eigenlijk nooit êên verbie.
Jae, in de zeumer kwaeme d'r wel es een paer fietsers en dan laeter wee vrom,
omda ze nie varder konne, mer dat was eigelijk aol.
En noe weunden ze dus an de rand van 't durp, en daer zag je nog al es wat.
Wanne kon in 't begin dan soms ook een 'êêle middag vó 't raem zitte kieke:
'Krien, daer 'ei je een vent, mee twi grööte 'onden! Tjoen, a je die in den 'uzen
'eit, 'ei je agauw zelf gin plekke mir!'
Of: 'Daer 'ei je dat meisje wee. Op de fiets! Die weunt 'ier zeker ergensten, of
zou ze 'ier ieverans werke?'
Neeë, z'aodde der gin spiet van, da ze ver'uusd waere. In de winter was 't nie
druk op 't durp en Wanne goeng agauw de mensen kenne. Die zag je bie den
bakker, en bie de supernrart, a je om de booschappen goeng.
In de zeumer was 't wél druk, want dan zat 't durp vol mee vremde, mee
toeristen zó gezeid. Sommigste mensen ver'uurden dan een paer kaemers in d'r
'uus, mer der waere der ook, die a 'êêl der 'uus ver'uurden, mee aolles der in
en die goenge dan zó lange zelf in de schure weune achter in den 'of. De schure
'aodde ze netjes op'eknapt, zodat 'et er wé vö een stuitje om 'uut'ouwen was.
't Durp pruulde dan uut van de vremde, en der waere d'r bie, die a glad gin
schaemte 'aodde. 'Eêle dikke venters, mee een kort broekje an en een soort
'emdetje mee korte mouwtjes en dan bloesden dien dikken buuk in dat
'emdetje glad over! En mee van die aorige dunne bénen, róód verbrand, mee
vee 'aer d'r op en mee witte gimnastiekschoentjes an! Of vrouwlien, mee ies
an, dat a je amper een jurk kon noeme, aollemaele blöótig'eid! Neeë, Wanne
'aod er nie vee roem overiMer noe was ze vanochend naer de supermart 'ewist
en ze kwam glad over de naed tuus! Ze zetten mee een boens d'r
booschappetasse op taefel en pakten een stoel.
'Neeë, Krien, je za nie glove, dat a 'k noe 'ezie 'ebbe!'
Krien zat vö 't raem 't kerkebladje te lezen en zei: 'Kalm an, m'n lieve mense!
Wat doet er op?'
'M'n 'eden nog toe!' zei Wanne, 'noe kwaeme d'r toch tweeë uut 't
Poskantoor! Je kan 't nie gelove! Die meid die 'aod allenig mer een lapje van
boven, mee twi touwtjes, da 't nie of zou zakke zeker! En dan een blóten buuk
en een rokje, zó kort da je 'êêl d'r onderbroek kon zie! En an der oren 'ienge
'êêle gróöte diengers, net een soort wielen, toet op d'r schoeren! En d'r 'aer
15
